Speculaasvan Rutger

O Heer, als wij U na aan het hart liggen,

Op zondag gaat Rijk van Dijk (63) uit Kootwijkerbroek naar de kerk, vaste prik. En daarna is het tijd om op bezoek te gaan of om zelf bezoek te ontvangen. ‘Dan gaan we naar de moeder van mijn vrouw. Of de kinderen komen bij ons; we hebben ook al vier kleinkinderen.’

19 : koken

Doe de boter, basterdsuiker, citroenrasp en het zout in een kom en meng door elkaar. Meng de karnemelk erdoor en voeg vervolgens de bloem, speculaaskruiden en baking soda toe. Kneed alles door tot een deeg, verpak het in plasticfolie en laat het minimaal 1 uur rusten in de koelkast. Verwarm de oven voor op 170 °C en bekleed een bakplaat met bakpapier. Kneed het deeg voor gebruik kort door. (NB: Als je een speculaasplank gebruikt, moet je deze eerst voorzien van een dun laagje rijstemeel om te voorkomen dat de koekjes aan de plank blijven plakken! Dit gaat het makkelijkst door het rijstemeel met een theezeefje over de plank te strooien en het overtollige meel er vervolgens af te kloppen.) Druk het deeg stevig in de vormpjes en snijd het vlak af met een scherp mes. Draai de plank om en sla er voorzichtig mee op het werkblad om de speculaasjes uit hun vorm te krijgen. Leg ze met voldoende tussenruimte op de bakplaat. Als je geen speculaasplank hebt, kun je het deeg ook uitrollen tot een dikte van 3 à 4 millimeter en daar speculaasjes uitsnijden of -steken. Bak de speculaasjes 14-18 minuten en laat ze afkoelen op een rooster.

Op Marktplaats wachten miljoenen tweedehands spullen op een nieuwe eigenaar. Vandaag spreken we met Dirk van Grunderbeeck uit het Belgische Boutersum. Hij verkoopt een mara, ook wel Patonische haas of pampahaas genoemd. Qua uiterlijk lijkt hij op een kruising tussen een hert en haas, maar hij is familie van de cavia.

Honden mogen in Nederland nauwelijks vrij rond lopen. Veel mensen begrijpen niet hoe belangrijk struinen en speuren voor een hond is. Hondenliefhebber Birgitta Geerlings zag dit en leerde via de Duitse Carolin Reger de snuffeltuin kennen. Ze wijdde er haar eindopdracht voor de opleiding hondentrainer en gedragsdeskundige aan en introduceerde de snuffeltuin in Nederland. ‘Inmiddels zijn er elf in ons land.’ Ze nodigt tuineigenaren, hondenscholen en stichtingen uit dit initiatief te steunen en een stuk grond als snuffeltuin gratis beschikbaar te stellen. ‘Het is geen commercieel verdienmodel. De eigenaren mogen vragen om een vrijwillige bijdrage voor een goed doel en/of ter verbetering van hun tuin’, vertelt ze. De neus is het meest ontwikkelde zintuig van een hond. ‘Honden hebben dit nodig om de wereld te begrijpen. Door honden te ontmoedigen te snuffelen, kunnen ze minder goed communiceren met mogelijke frustraties tot gevolg. Ze moeten hun neus gebruiken om in balans te blijven en zich hond te voelen. In de snuffeltuinen liggen vaak oude spullen als handdoeken met allerlei geuren. Een snuffeltuin maken, is niet moeilijk.’ ◀

Elk jaar houden kerken wereldwijd in het najaar de Michazondag. Ze staan dan stil bij de oproep in Micha 6 vers 8: Doe recht. Ook door het jaar heen vragen christelijke hulporganisaties om aandacht voor gerechtigheid. Tearfund doet dat in een podcast waarin redacteur Hannah Westra mensen in de spotlight zet die opstaan tegen onrecht zoals een Nepalees die het afvalprobleem in zijn stad aanpakt en werkt aan een schoner milieu. In een andere podcast van Tearfund belt directeur Minella van Bergeijk bekende Nederlandse christenen en vraagt hoe de coronacrisis hen raakt en wat hun veerkracht geeft. In elke aflevering staat een thema centraal en komt steeds een ander duo aan het woord. De interactie tussen deze twee gasten maakt de afleveringen boeiend om naar te luisteren. In de eerste podcast vragen dominee en EO-voorzitter Arie van der Veer en journaliste Rinke Verkerk elkaar hoe ze omgaan met angst. Muzikanten Elly Zuiderveld en Elbert Smelt vertellen over de kracht van muziek in crisistijd. Kloosterzuster Ruth Lagemann en dominee Ron van der Spoel spreken over omgaan met quarantaine en stilte. ◀

1941, Philadelphia (VS). In opdracht van haar stervende moeder vertrekt Lilliana naar haar oudtante Hyacinth Belvidere in het plaatsje No Creek. Ze ontvlucht daarmee de lichamelijke en geestelijke mishandeling door zowel haar vader als haar echtgenoot, Gerald. Deze steunpilaren van de plaatselijke kerk hebben snode plannen met Lilliana en leggen zich niet neer bij haar vlucht. Intussen vindt de jonge vrouw een warm thuis bij Hyacinth en start ze met hulp van haar tante een bibliotheek voor het dorp, waar iedereen, van welke kleur ook, boeken mag lenen. Dat zet echter kwaad bloed bij de plaatselijke afdeling van de Ku Klux Klan, die rassen gescheiden wil houden. Als een blank dorpsmeisje zwanger blijkt en Klanleden ervan overtuigd zijn dat de vader een zwarte jongeman is, slaat de vlam in de pan, figuurlijk en letterlijk.