Waar blijf je, wanneer kom je weer?, zegt m’n moeder
Beeldbellen en kaartjes sturen werd door het verpleeghuis aangemoedigd als alternatief voor bezoek, dat niet meer mag. Maar mijn moeder weet niet meer wat een kaartje is. Hoe ze moet beeldbellen is voor haar een groot raadsel, schrijft Hans Borghuis. Zijn moeder heeft Alzheimer en woont in een verpleeghuis
Mijn moeder heeft Alzheimer in een vergevorderd stadium. Sinds ongeveer drie jaar woont ze in een verpleeghuis, thuis ging het niet langer. Mijn vader kwam twee keer per dag bij mijn moeder. Elke avond bleef hij tot ze in slaap viel. ‘Je laat me hier toch niet alleen?’, zei ze dan. Dit hield mijn vader vol totdat hij ziek werd. Kort daarna is hij overleden. Mijn moeder vraagt nog regelmatig naar hem. De Alzheimer maakt dat ze niet begrijpt dat hij er niet meer is.
Toen de verpleeghuizen gesloten werden, begreep ik absoluut de noodzaak hiervan. De periode is met vijf weken verlengd. Voor een grote groep mensen hartverscheurend.
Vier keer per week bezocht ik mijn moeder. Net zoals toen ze nog thuis woonde - wat ook de visie van de zorg..
Meld u aan voor onze nieuwsbrief en lees dit artikel gratis
Bij het aanmelden gaat u akkoord met onze privacyverklaring en de algemene voorwaarden .
