Corona: er is méér dan de intensive care

Media kunnen leren van standaarden in de wetenschap als het gaat om onafhankelijkheid en transparantie, schrijft André Knottnerus. Hoe zouden documentairemakers te werk moeten gaan en welke afwegingen moeten daarin een rol spelen?

Het gaat er, in de Netflix-serie Anne with an E, op dat internaat, hardhandig aan toe en dat kon dus weleens waarheidsgetrouwer zijn dan je zou willen.

Begin mei kreeg ik, als een van de 270.000, bericht van de Belastingdienst dat mijn gegevens stonden in de Fraude Signalering Voorziening (FSV). Na enige overpeinzingen heb ik toch maar, nieuwsgierig naar de reden, het in de brief vermelde nummer van het meldpunt FSV gebeld. Maar nee, de aanleiding voor die vermelding in de FSV mocht zij niet vertellen, wel noemde zij mij een aantal mogelijkheden. Daar mocht ik dus uit kiezen, concludeerde ik na afloop. Welk land ter wereld biedt zijn burgers die keuzevrijheid? Sinds lang was ik weer even trots op Nederland.

Segers sluit zijn column over de rechtsstaat (ND, 29 juni) af met het beeld van de drinkbeker van coalitiedeelname die de CU deze ronde aan zich voorbij wilde laten gaan. Nu is het beeld van die beker ontleend aan de laatste fase van het lijden van Jezus op aarde, waarin Hij bidt of de drinkbeker van Hem weggenomen mag worden. Nogal een zwaar aangezet beeld dus, voor coalitiedeelname, maar de bedoeling lijkt me duidelijk: Jezus dronk de beker van zijn lijden tot de bodem leeg; evenzeer blijft de ChristenUnie niet aan de kant staan nu de democratie in het geding is.

U geeft ‘islamoloog’ en ‘universitair hoofddocent‘ Joas Wagemakers alle ruimte voor een ernstig misleidend stuk over Hamas (ND 25 juni). Het zou allemaal wel meevallen met Hamas (de raketten waren vooral een boodschap aan de achterban en Hamas zou sinds 2017 ‘expliciet’ voor een tweestatenoplossing zijn). Laten we het handvest (mei 2017) van Hamas er even bij pakken en enkele regels citeren: ‘Palestina, dat reikt van de rivier de Jordaan in het oosten tot de Middellandse Zee in het westen (...) is een integraal territoriaal geheel (...). Het is het land en het thuis van het Palestijnse volk (...) het recht van het Palestijnse volk op hun hele land (...) niet één steen van Jeruzalem kan worden overgegeven of opgegeven (...) De Zionistische beweging (...) moet uit Palestina verdwijnen (...) de vestiging van de staat ‘Israël’ is volkomen illegaal (...) Hamas is van mening dat ten aanzien van het Palestijnse land geen compromis mogelijk is en niet mag worden toegegeven. (...) Hamas wijst elke optie af die anders is dan de volledige en complete bevrijding van Palestina, van de rivier tot aan de zee. (...) Echter, zonder enig compromis ten aanzien van de volledige afwijzing van de Zionistische entiteit en zonder ook maar iets op te geven van enig Palestijns recht, neemt Hamas de vorming van een volledig soevereine en onafhankelijke Palestijnse staat in overweging, met Jeruzalem als hoofdstad volgens de grenzen van 4 Juni 1967.’

Rond buitenlandse adoptie zijn veel misstanden. Een blik op de geschiedenis maakt duidelijk hoe het zo fout kon gaan. Een Landelijk Expertisecentrum kan in de toekomst veel problemen voorkomen, schrijft René Hoksbergen.

In het belang van de Syrische burgers moeten we, tandenknarsend, de politieke situatie in Syrië accepteren. Dat wil niet zeggen dat we het drukmiddel van sancties volledig moeten laten vallen, schrijft Laurens Wijmenga.

De misselijkmakende dierenmishandeling in slachthuis Gosschalk (ND, 30 juni) die door Varkens in Nood is blootgelegd, moet ons wakker schudden: het is gewoonweg niet mogelijk dieren op humane wijze te doden voor voedsel. Het enorme aantal dieren dat nodig is om de huidige vleesgewoonte van de samenleving te voeden, maakt dat onmogelijk.