De ellende van christelijke partijen
Ik neem aan dat u deze stellingname van mij niet zo gauw verwacht had. Toch ben ik er heilig van overtuigd: christelijke partijen geven langzamerhand meer ellende dan dat ze goed doen. En eerlijk gezegd baal ik er enorm van dat dit zo is. Juist omdat die christelijke partijen vaak echt iets te zeggen hebben en zij de vinger leggen bij dingen die mij minstens zo hoog zitten. En waarvan ik even vast als zij geloof dat het goed is voor onze samenleving. Recht doet aan het welzijn van iedereen tot en met het ongeboren, gehandicapte en afgetakelde leven toe! Bovendien heb ik over het algemeen groot respect voor de gedrevenheid en onverschrokkenheid van politici als Van der Staaij (SGP), Slob (CU) en Van Haersma Buma (CDA) en hun collegas. Geworteld in het evangelie staan ze ergens voor. Voor gerechtigheid. Niet zolang het uitkomt en wat oplevert. Maar koste wat het kost. Met rechte rug en opgeheven hoofd steken ze niet onder stoelen of banken waar het in onze samenleving misgaat en hoe het beter kan. Al is het niet koekoek één zang gelukkig! maar zingt elk vogeltje zoals het gebekt is.
onding
En toch, christelijke partijen zijn een onding aan het worden. Waarom? Oorzaak is de ontkerstening en liberalisering van onze samenleving. Je zou denken dat de inbreng van christelijke partijen dan eens te meer geboden is. Om tegen deze vloedgolf tenminste nog enkele dammen op te werpen. En niet alle waarden en normen die het evangelie ons aanreikt kwijt te raken. Als ik het goed begrijp is het vooral daaraan waar christelijke partijen vandaag hun bestaansrecht ontlenen.
Maar nu christelijke partijen in de minderheid zijn, is de ellende dat het geregeld een omgekeerd effect heeft. Juist als een christelijke partij haar punten op tafel legt, worden andere extra alert. En zodra zij maar ruiken dat er een christelijk luchtje aan zit, het iets van doen heeft met de Bijbel, worden ze argwanend. Alles mag, behalve christelijk. Ongetwijfeld heeft deze aversie te maken met allergie uit het verleden. Maar intussen is het gevolg dat de ingebrachte items geen eerlijke kans krijgen, maar bij voorbaat worden afgeserveerd. Met het inmiddels beruchte, maar vaak onjuist geïnterpreteerde adagium vanscheiding van kerk en staat. En libertijnen blijken dan niet zelden op en top fundamentalisten te worden. De weerzin krijgt soms zelfs de geur van over mijn lijk.
Gevolg: als christelijke partijen punten inbrengen vanuit het christelijke gedachtegoed worden er krachten losgemaakt die leiden tot tegengestelde ontwikkelingen. Dat is de ellende.
onmogelijke spagaat
Bovendien worden christelijke partijen door een seculiere meerderheid steeds meer in een onmogelijke spagaat gedrongen. Het ene moment worden ze beschuldigd van schijnheiligheid, omdat ze zich te weinig laten leiden door hun eigen christelijke principe. Even later wordt hun intolerantie verweten, omdat hun standpunten te veel gedomineerd worden door christelijke principes. Al met al wordt de zeggingskracht van christelijke partijen daarmee systematisch ondermijnd. Dubbele ellende dus...
Ben ik daarmee een tegenstander van christelijk geïnspireerde politiek? Allerminst. Maar wil die vandaag zoden aan de dijk zetten, dan moet het naar een ander politiek bestel. Twee of drie partijen want mensen moeten wel iets te kiezen hebben waarin christenen voluit participeren. Om levend vanuit hun bronnen zoals iedere politicus (en ieder mens) dat doet vragen te stellen bij wat krom is en in te brengen wat heilzaam is. En dus het overwegen waard. Christenpolitici kunnen dan weer een volwaardige stem krijgen binnen het politiek palet. Zowel de democratie als de (christelijke) politiek zou erbij gebaat zijn. En onze samenleving het meest.
Dit artikel staat als blog op de site van de Protestantse Kerk Amsterdam.
