Bid om te kunnen vergeten

Vijfenveertig jaar geleden - ik was toen twaalf jaar - leerde ik drie nieuwe termen: open brief - binnen verband - buiten verband. Ik snapte echt niet waar die termen op sloegen, maar wat wel bij me binnenkwam, was dat het constant over mensen ging.

De oordelen en de veroordelingen vlogen je om de oren. Christenen schreven elkaar af en zagen elkaar niet meer zitten. Zo heb ik dat toen als twaalfjarige babyboomer beleefd.

Nu is het vijfenveertig jaar later en ik constateer tot mijn verdriet dat er op het punt van elkaar veroordelen nog niet veel is veranderd. Weer worden er oordelen en veroordelingen uitgesproken over levenden en doden uit beide kerkverbanden. Leren we het dan nooit, denk ik dan. Beseffen we wel dat we leven voor Gods aangezicht?

Wordt het langzamerhand niet eens tijd dat we ophouden elkaar de maat te nemen? Doorgaan met oordelen en veroordelen helpt ons niet verder. Maar het gaat toch om de waarheid? Het is toch mooi om een 'waarheidscommissie' te gaan formeren? Maar dan vraag ik: om welke waarheid moet het dan gaan?

Natuurlijk is er over en weer pijn geleden, is er onrecht gedaan, zijn er verkeerde beslissingen genomen. De waarheid van die pijn was er en kan er nog steeds zijn. Die waarheid hoeft niet onderzocht te worden, want die was en die is er al. Maar voor mij is de vraag of vijfenveertig jaar later het nog steeds om die waarheid moet gaan.

Zouden we niet verderkomen met ons gebed tot God en Hem vragen ons te bezielen met zijn Geest, zodat wij in staat zijn om te 'vergeten wat achter ons ligt en ons te richten op wat voor ons ligt'? (Filippenzen 3:13) .

Laten we de tijd die we nog van God ontvangen 'goed gebruiken, want we leven in een slechte tijd', zegt Paulus. De slechte tijd goed gebruiken is dat we ons laten 'vervullen met de Geest', (Efeze 5). Hoe we dat zouden moeten doen? Door te bidden om een positieve geestelijke houding en om die houding te vertalen in een christelijke omgang met elkaar.

Wat we niet moeten doen, is elkaar blijven 'aanvliegen', om het met een Bijbelwoord te zeggen. Wat we vooral wel moeten doen, is ons laten leiden door de Geest, dan worden we vanzelf meer Godgericht dan op onszelf gericht. Als we ons zó laten leiden, dan verwacht ik dat God ons prachtige vruchten geeft: liefde, vreugde en vrede, geduld, vriendelijkheid en goedheid, geloof, zachtmoedigheid en zelfbeheersing.

Met deze woorden komen we verder, want ze binden samen. Gods Geest werkt altijd samenbindend, als we er maar oog voor hebben. Als we ons er maar door willen laten leiden. Dat geldt ook als het gaat over het bespreken van de Bijbels-theologische verschillen. Die verschillen hoeven niet eerst van tafel voordat we als broers en zussen weer gaan samenwonen, dat kan heel goed na de eenwording. Als we maar openstaan voor de wijsheid, het inzicht en de fijngevoeligheid die de Geest ons zal geven als wij daar steeds weer om blijven bidden. Als we ook op dit punt alles van God en Jezus Christus verwachten, dan worden ook deze verschillen overbrugd.

De richting die we in dit proces moeten willen gaan, is de richting die de Geest ons wijst, in de eerste plaats naar God en vervolgens naar elkaar. Zouden we daarom niet moeten bidden om en werken aan de afronding van de al jarenlange gesprekken, om te komen tot eenheid?

Wat houdt ons nog tegen om in 2012 weer samen te gaan? Samen in de naam van Jezus Christus verder als Gereformeerde Kerken in Nederland. Het zou toch prachtig zijn dat we in 2012 God mogen gaan danken voor het samenbindende werk van de Geest?!

Waar wachten we nog op?

Huib Boersma is predikant Gereformeerde Kerken (vrijgemaakt) Haulerwijk