Bruid uit eigen kring
,,Ik wilde dat ik kon zeggen dat het geweldig is een importbruid te zijn. Maar dat zou een leugen zijn en daar heb ik geen zin meer in. Het is tijd voor openbaring.'' Vanuit dat motief schreef Hülya Cigdem een deels autobiografisch boek. Het biedt een onthullend kijkje in de keuken van Turks Nederland.
Na afloop van het gesprek op moderne barkrukken, met de ellebogen op het kookeiland, opent ze een kastdeur en pakt ze een 'Hollands Pannetje'. Dat recept staat vandaag op het menu voor haar echtgenoot Ahmet en haar dochter. ,,Blijf gerust mee-eten'', zegt ze gastvrij. Op woensdag is ze vrij en kookt ze zelf.
Op andere dagen komt Hülya Cigdem om acht uur 's avonds thuis in het Brabantse Goirle vanuit Hilversum, anderhalf uur rijden. Ze schuift dan aan en geniet van de door Ahmet bereide maaltijd. Ze werkt op de redactie van de NPS. ,,Voor je droombaan moet je wat over hebben.''
Schoonmoeder
Ze draait haar lange donkere krullen met een hand in een wrong en stopt een afvallig haartje in het gootsteenbakje. Hülya Cigdem is een lange en imponerende verschijning, een vrouw die graag praat en veel lacht. Ze schenkt een espresso in en nipt eraan.
Hülya Cigdem werd in 1975 in Ankara geboren als oudste in een gezin van vijf kinderen en verhuisde met haar ouders naar Mersin, aan de mediterrane kust. Van haar vader mocht ze niet studeren. Daarom wilde ze wraak nemen en besloot ze op haar dertiende ja te zeggen op een huwelijksaanzoek van Ahmet, die in Tilburg woonde. Na een verloving van twee jaar trouwde ze op haar vijftiende met hem. Ze kwam een maand voor het feest naar Nederland en logeerde tot aan de dag van het huwelijk bij haar schoonzus. Ze voelde zich meteen thuis. Alle vrienden waren Turks, iedereen sprak Turks en alles was Turks.
Zoals het hoorde trok het jonge stel bij Ahmets ouders in. Het leven in het huis van de schoonfamilie viel echter tegen. Zij, Hülya, wilde op zichzelf wonen, maar kreeg Ahmet niet mee. ,,Zijn ouders verwachtten van hem dat ik tot aan hun dood voor ze zou blijven zorgen. Ik had geen keus. Ik kon terug naar mijn ouders en ingeruild worden voor een nieuwe gehoorzame bruid of bij hem blijven en dus bij mijn schoonfamilie.''
Toestemming vragen
Het klikte niet tussen haar en haar schoonmoeder. Ze voelde zich aan allerlei regels gebonden. Zo mocht ze bijvoorbeeld de afwas niet laten staan als ze naar bed ging. Als ze naar de stad wilde, diende ze toestemming te vragen. Beiden moesten hun salaris bij Ahmets moeder inleveren. Dat alles leverde behoorlijk wat fricties op. Ahmet en Hülya maakten Nederlandse vrienden die hun aanraadden voor zichzelf te kiezen. Het zou ze niet tot slechte personen maken als ze zelfstandig zouden wonen.
Er verstreken jaren voordat Ahmet daadwerkelijk voor zichzelf opkwam. Toen het zover was dat ze een eigen woning kregen toegewezen, in 1996, was haar schoonmoeder boos. ,,Ze zorgde immers zo goed voor ons. In zekere mate klopte dat, maar we kregen niet de vrijheid die we wensten.'' Hülya en Ahmet kregen de schuld van de onenigheid. Ze werden op straat en in de winkel aangesproken op hun gedrag. Een daverende lach stijgt op: ,,Ik kon die mensen wel wurgen. Waar bemoeiden ze zich mee!''
Het volledige artikel kunt u lezen in het Nederlands Dagblad van zaterdag 17 oktober 2009. Vanaf zaterdag 17 oktober oktober 2009 kunt u deze krant kopen via de losse verkoop of de digitale editie.
