Luister naar

Ingezonden brief: Christus' lichaam kies je niet zelf

Nieuws
Een aantal vragen voor de tien jongeren in Zwolle (en hun predikant) die niet in de kerk openbare geloofsbelijdenis deden, maar in een zelfgekozen groep familie en vrienden (ND 27 augustus).
Ferdinand Bijzet
dinsdag 30 augustus 2016 om 03:00

Laat ik deze jongeren eerst gelukwensen met hun belijdenis en toebidden dat onze hemelse Heer hen de rest van hun leven door zijn Geest zal vasthouden.

Volgens hun predikant hebben we te maken met een culturele ontwikkeling, waarbij het individu steeds meer voorop komt te staan. Maar is dit echt een ontwikkeling van de laatste tijd? Of is het individualisme in elke mens al zo oud als de zondeval? Een kwaad, waarmee God ons in de kerk juist radicaal leert breken?

De eerste christelijke gemeente (toen al groter dan vrijgemaakt Zwolle-West nu) stond juist hierom bekend dat ze met elkaar een gemeenschap vormden. ‘Allen die het geloof hadden aanvaard, bleven bijeen’ (Handelingen 2).

Openbare geloofsbelijdenis is niet méér dan toegang vragen en krijgen om voortaan het avondmaal mee te vieren. Ligt het niet in de lijn van hun vorm van belijdenis doen, dat deze jongeren voortaan ook het liefst alleen samen met de mensen die hun het meest dierbaar zijn, het avondmaal willen vieren?

Maar wat doen we dan met de apostel Paulus, die ons leert dat je, om echt het avondmaal te kunnen vieren, wel ‘het lichaam moet onderscheiden’? Hij bedoelt dat we allemaal samen in een gemeente tot het ene lichaam van Christus behoren, zoals we ook allemaal een stukje van hetzelfde brood eten en een slokje uit dezelfde beker drinken.

Wie stelt dat ‘lichaam’ samen: wij of Christus? Kiezen wíj een kerk of gemeenschap die ons past? Kun je geloven in de ‘gemeenschap van de heiligen’ en toch bij je geloofsbelijdenis alleen uitnodigen wie jij daar graag wilt zien? Of is het Christus die zijn kerk vergadert, en ook mij daarin past, misschien wel tussen mensen die ik zelf nooit zou hebben uitgekozen? Omdat Híj ook hen heeft uitgenodigd. Omdat ze Hém dierbaar zijn. Omdat Hij ons naast elkaar aan zijn ene tafel neerzet.

Hoe Bijbels doordacht was deze keuze in Zwolle? <

Mail de redactie
Mail de redactie
Heeft u een tip over dit onderwerp, ziet u een spelfout of feitelijke onjuistheid? We stellen het zeer op prijs als u ons daarover een bericht stuurt.
Afbeelding

Verzetsmensen leren je de les van morele waarden die het persoonlijk leven te boven gaan

De ouders van Joke Scheepstra zaten in de Tweede Wereldoorlog beiden in het verzet. Zij weet wat het belang is van de les van verzetsmensen en is ook daarom verontwaardigd dat de NTR tv-kijkers die kans ontneemt.

Afbeelding

'Stilstaan is ook vooruitgaan', is een mooie slogan voor de spirituele zorg

Zorgverleners geven aan dat ze vaak niet durven te vragen hoe het met een patiënt gaat, uit angst dat er dan een verhaal naar boven komt dat té zwaar om dragen is. Maar die onmacht is óók bevrijdend, stelt Lindsy Desmet.

Afbeelding

Verschillende overheden met gedeelde verantwoordelijkheid. Is dat eigenlijk wel handig?

Is besturen door zowel Rijk als provincie wel zo aantrekkelijk? Het klinkt als een mooi ideaal (alle overheden naast elkaar!), maar politiek kan het een mijnenveld opleveren, stelt Yourai Mol.

Afbeelding

Met een ruilverkaveling-nieuwe stijl kan onteigening van landbouwgrond worden voorkomen

Met een goede ruilverkaveling kun je onteigening van landbouwgrond voorkomen en ook natuurbelangen dienen, zag Jaap Bos in Zuid-Limburg. Hij ziet het als middel om uit de stikstofimpasse te komen.

Afbeelding

Welke lessen moet de politiek trekken uit de winst van de BoerBurgerBeweging?

De enorme winst van de BoerBurgerBeweging (BBB) is niemand ontgaan. De partij haalde in alle provincies de meeste stemmen en heeft inmiddels voorwaarden gesteld aan het stikstofbeleid, wil ze meewerken aan uitvoering ervan.

Afbeelding

Visie CU was niet het probleem. 'Stem van kiezer wordt meer en meer bepaald door gevoelens van onvrede'

Bij verkiezingen lijkt de visie van een partij verre van doorslaggevend, en daar schuilt de echte uitdaging voor de ChristenUnie, schrijft hoogleraar Jan Hoogland. Een vaste achterban lijkt steeds minder vanzelfsprekend.