Jeugdwerkers, schuif de draaiboeken opzij en doe het dit jaar anders.

Twee weken na de aanslagen in Parijs zijn veel kerken in Nederland bezig met de voorbereidingen op het kerstfeest. Vergaderingen worden belegd, draaiboeken worden geschreven en jongeren, al dan niet, ingeschakeld. Discussies over wat voor liederen te zingen op het kerstfeest van de zondagsschool, het wel of niet naspelen van een gedeelte van het kerstverhaal door de kinderen. Dat houdt de jeugdwerkers bezig.

Ondertussen groeien onze jongeren op in een tijd van angst. Want hoe moet je je plek vinden in een wereld waarin je nergens echt veilig bent? Waarin oorlogstrauma via de telefoon van een elfjarige binnenkomt. Hoe moet je als kleuter geloven dat je vader gewapende, nietsontziende moordenaars kan tegenhouden met rozen in plastic cellofaan en flakkerende waxinelichtjes? Hoe moet je als tiener nadenken over wat je wilt worden en welke vakken je moet kiezen als je niet weet hoe de wereld er over een maand uitziet?

Wie geeft onze kinderen een toekomstperspectief? Wie duidt voor hen de tijd waarin zij opgroeien? Is het niet de taak van de kerk om kinderen van de gemeente serieus te nemen bij hun levensvragen, in hun existentiële angsten? Of vinden we hun vragen eng en gaan we er niet op in omdat wijzelf die vragen niet meer durven stellen? Wie neemt hen dan mee op weg naar de toekomst?

knutselspullen

Laat de draaiboeken dit jaar maar voor wat ze zijn. Schuif de knutsel­spullen van de club opzij en ga in op wat er echt leeft in de harten van onze tienjarigen. Stop met zinloze discussies in de kerk en laat onze jongeren zien waar het echt om draait. Laten we onze angsten bij die Ene brengen die de wereld in zijn handen draagt. Als wij het niet doen, wie doet het dan? <