In het hoofd van Bashar al-Assad

Zaterdagochtend slaakte Assad een zucht van verlichting. De westerse aanval die zojuist had plaatsgevonden was beperkt, en het Westen had verklaard dat er geen verdere aanvallen zouden volgen. De donderdagavond ervoor lag dat nog anders. De Britse premier May benadrukte dat Assad echt moest worden afgestraft voor de inzet van chemische wapens op de rebellenenclave Douma.

Het had hem angst aangejaagd. Maar hij probeerde zich te beheersen en rustig te blijven. Trump leek terug te krabbelen. Eigenlijk begrijpt hij niet waarom de westerse wereld ditmaal zo boos is. Hij doet toch niets nieuws? Ook in het verleden bombardeerde hij zijn volk en gebruikte hij chemische wapens. Hij deed dat voor en na de komst van Trump. Sinds hij zijn revolutie begonnen was, had het Westen hem herhaaldelijk gewaarschuwd. Maar deze keer is het anders. Wat vreemd!

scenario

Toen hij vorige week besloot chemische wapens te gebruiken, had hij een ander scenario in zijn hoofd. Zijn kaarten lagen goed. Erdogan, die eerder zijn vijand was, is nu tevreden met de Turkse controle over Afrin, in het noorden van Syrië. Saoedi-Arabië stelde zijn vertrek niet langer als voorwaarde voor vredesonderhandelingen; in de overgangsperiode mag hij blijven. Leden van Europese parlementen kwamen bij hem op bezoek en Trump had aangekondigd het Amerikaanse leger uit Syrië terug te trekken. Terwijl hij Oost-Ghouta aanviel, waardoor een nieuwe vluchtelingenstroom op gang kwam, strafte niemand hem.

waarom zo boos?

Wat is het verschil deze keer? Waarom is de westerse wereld nu zo boos? Kwam het door de chemische wapens en de beelden van de slachtoffers? Hun aantallen namen allang toe.

Hij gebruikte ditmaal chemische wapens omdat hij de situatie moe is. Hij is de winnaar, en wil deze oorlog op het grondgebied van Syrië zo snel mogelijk beëindigen, in zijn voordeel. Hij wil starten met de werderopbouw van Syrië, terug naar hoe het zeven jaar geleden was, voor de oorlog. Hij wil niet dat deze situatie langer duurt. Hij is oorlogsmoe en wil deze periode afsluiten.

Al noemde de Amerikaanse president hem ‘het beest Assad’, toch geloofde hij niet dat de westerse wereld hem nu zou straffen. Want hun ingrijpen zou het Midden-Oosten pas echt destabiliseren. Donderdagmorgen had hij Velayati, de hoogste adviseur van de Iraanse president, nog in Damascus ontmoet. Die had hem dringend geadviseerd dit argument naar voren te brengen. Alleen hij en Iran zorgen voor stabiliteit in het Midden-Oosten. Dat ze dat soms doen met grensoverschrijdende milities of chemische wapens, ach, dat zijn bijzaken. Alleen de stabiliteit in de regio telt. Maar waarom is er nu ineens ophef over zijn prijzenswaardige streven?

stabiliteit

De Iraanse adviseur en de Russische president Putin weigerden hem duidelijkheid te verschaffen over zijn toekomst, en herhaalden alleen dat hij moet blijven benadrukken dat elke westerse inmenging de stabiliteit van de regio verder in gevaar brengt. Natuurlijk volgde hij dat advies op. Maar hij kan de herinnering aan het einde van de Libische dictator Mommar al-Gadhafi en de Iraakse heerser Saddam Hoessein niet van zich afschudden. Ook zij waarschuwden immers de wereld tegen verdere destabilisering in de regio.

Assad wacht op geruststellende berichten.