Arjan van Essen: Waarom ik op paasmorgen even niet kon zingen
Dit jaar loop ik een keer mee met de paasmorgenwandeling. Deze vindt bij ons elk jaar plaats op de begraafplaats.
Er staan al wat mensen voor de aula. Ik loop naar de zijkant om de zon wat hoger te zien klimmen en de vroege krachtige stralen door berk en beuk te zien dringen. Zoals meestal op een begraafplaats voel ik me verbonden met wat nog leeft, de vogels en de bomen.
Om acht uur zijn er een stuk of twintig mensen bij elkaar. Misschien ook wel niet echt bij elkaar. Ieder sjouwt zijn of haar dierbare overledenen mee. We krijgen allemaal een witte roos. Ik help even bij het uitdelen. Sommigen vragen er om twee. Het raakt me als ik iemand hoor zeggen: ‘Ook eentje voor mijn zoon alsjeblieft.’
Dan gaan we. Hier en daar waaiert de groep wat uit, om even later bij elkaar te komen als er iets voorgelezen wordt. We staa..
Meld u aan voor onze nieuwsbrief en lees dit artikel gratis
Bij het aanmelden gaat u akkoord met onze privacyverklaring en de algemene voorwaarden .
