Column Arjan van Essen: Als docent worden als een kind
De eerste vakantiedag heb ik als docent altijd als lastig ervaren. Natuurlijk is het heerlijk om even niet te leven met een bel. Geen agenda, roosterwijzigingen, nakijkwerk en voorbereiding. Geen lauwe koffie in een kartonnen bekertje en gedrang in het trappenhuis.
De keerzijde is dat je klaar bent met meer dan honderdenvijftig leerlingen per dag. Uit- of afgezwaaid. De magie van de verwondering is gestopt. Waarin ik hen voor mag gaan als gids. Om onontdekte holle wegen in te slaan. Hun verhalen, drukte, vrolijkheid en soms ook hun verdriet.
Het geheim van lokalen die in levenslust ademen, is even verworden tot een ruimte met lege stoeltjes.
Na een laatste week van vergaderen, waarin het soms lijkt alsof een bruisende en puberende aanstormende generatie verworden is tot reeksen van cijfertjes, is nu ook de lerarenkamer leeg.
Het kostte mij altijd een paar dagen om dit helemaal los te laten. Nee, geen nare dagen, het is goed en fijn om terug te kijken en los te laten.
Al was het geen echt schoolj..
Meld u aan voor onze nieuwsbrief en lees dit artikel gratis
Bij het aanmelden gaat u akkoord met onze privacyverklaring en de algemene voorwaarden .
