Praten met christenen die scheiden. ‘Waarom kom je daar nu pas mee? Was dat alles?’
Opinie
We zouden zo graag willen dat het bij ons christenen minder voorkwam, die doodlopende huwelijken, maar de keiharde cijfers laten een ander beeld zien. Niets menselijks is ons vreemd, schrijft Annemieke Reesink.
Niet te missen
Dit is een opiniebijdrage. De mening van de auteur is niet per se het standpunt van de redactie. Wilt u reageren? Stuur dan een brief (maximaal 200 woorden) naar opinie@nd.nl
In mijn sociale omgeving vinden er momenteel een aantal echtscheidingen plaats. Tragisch, want wat ooit begon als een lente van liefde en trouw is verworden tot een kille winter vol woede en onbegrip. Ingewikkeld en uitputtend, want er zijn gezamenlijke vrienden die partijtrekken, peperdure rekeningen om te betalen en kinderen met witte gezichtjes die ineens weer in bed plassen.
Wellicht is het scheiden binnen sommige kerkelijke bubbels juist ingewikkelder, omdat schande, schuld en schaamte zo’n grote rol spelen. Als je het rood niet van je handen gewassen krijgt, is de keus om systematisch naar de ander te wijzen snel gemaakt. De echtscheiding is dan een vechtscheiding geworden.
