Vraag een minister om een perspectiefbrief en het klamme zweet breekt hem uit
Column
Daar was-ie weer. De perspectiefbrief. In de krant van afgelopen maandag, in een verhaal over de nog niet gevonden minister van Landbouw. En dat die nog niet gevonden is, zou wel eens met die brief te maken kunnen hebben. Want in dat stuk stond, alsof het niks was, dat de nieuwe minister straks een perspectiefbrief gaat schrijven. Bij het lezen van zo’n zin - in de hogere CU-kringen wordt deze krant goed gelezen - moet ergens in het land het klamme zweet opnieuw zijn uitgebroken. ‘Amice, welke molensteen wil je om je nek? Wat dacht je van een perspectiefbrief?’
De perspectiefbrief is een soort ‘Ik zie, ik zie, wat jij niet ziet’ voor grote mensen. En dat je de mensen die een poosje hebben staan gissen dan toegeeft dat je het zelf eigenlijk ook niet ziet. ‘Waar zie jij dan iets groens? Sorry jongens, dat is er helemaal niet.’ Iedereen nijdig natuurlijk. ‘Je snapt het spelletje niet joh, je speelt vals.’ Boze blikken. Weg minister. Volgende graag. Met een nieuw perspectief op liefst grazige CU-weiden.
Hoe schrijf je een brief over iets wat er niet is. Tenminste, niet voor iedere koe. Voor boeren is er nog wel wat, maar dan moeten ze anders gaan werken. Wat ook kan: de minister van Sociale Zaken en Werkgelegenheid de boeren een perspectiefbrief laten schrijven. ‘Wat dacht je van een andere baan?’
