De protestantse flirt met het katholicisme wil maar geen vaste relatie worden
Opinie
Door secularisatie en kerkverlating voelde menige christelijke geloofsgemeenschap zich de afgelopen decennia gedwongen de dogmatische veer wat op te rekken. Men kon zich immers tegenover de gemeenschappelijke vijand – het mondaine, westerse, neoliberale, kapitalistische monster – maar beter verenigd opstellen.
Hoewel veel protestantse verbanden zich ondertussen langs allerlei mini-axioma’s ongehinderd verder vertakten, was er ook evident sprake van wederzijdse toenadering. Die manifesteerde zich onder andere tussen protestanten en katholieken. Met zijn aanwezigheid bij de opening van het Lutherjaar in het Zweedse Lund bijvoorbeeld, maakte paus Franciscus in 2016 duidelijk binnen de katholieke kerk geen toekomst te zien voor hardliners en leerstellig chagrijn.
Dat hij zelf de schismatiekste niet is, wisten we natuurlijk al. In 2014 bood hij zijn verontschuldigingen aan voor fouten die tegenover pinksterkerken waren gemaakt en een jaar later beleed hij schuld voor vervolging en systematische achterstelling van de Italiaanse Waldenzen s..
