Ik ben (geen) Peter: waarom de strijd tegen seksisme en intimidatie niet zonder topvrouwen kan

Als je armen roodverbrand zijn, is het tijd om ze te keren. Net als op de barbecue. Op deze manier komt deze vrouw op het Scheveningse stand letterlijk in de houding van de spreekwoordelijke zonaanbidster te liggen. Met uitgestoken open handen. Dit is tótale overgave; niets moet meer, ze hoort alleen de zee en er waait hoogstens speels wat zand onder haar witte hoedje. Straal maar, verzengende hitte! Met het gezicht in een benauwend blauw kussen gedrukt, is dit voor haar de ultieme vorm van ontspannen. Maar, waarom is ze alleen op deze tropische dag? Dit is geen doorsnee Heel Holland Baktdag. En dat fascineert. Het komt ook doordat je niet weet wie dit is; je ziet slechts een mensfiguur uitgestrekt liggen op een verder levenloos leeg strand. Ze staat deels op de foto. Op deze manier zet de fotograaf een spotlight op haar en word je nieuwsgierig naar wat wel te zien is. Je oog trekt zelfs naar het gestreepte motief van het strandlaken, en je vraagt je af: zijn die blauwe vlakjes nu pijltjes of driehoekjes? Zo kan het leven ook zijn. Vrijwel prikkelloos. Nou ja, als je maar niet té lang zont.