Duizend woorden | Bibberen in een houten hokje

De synode van de Christelijke Gereformeerde Kerken houdt de ambten gesloten voor vrouwen. Wat betekent dit besluit voor de kerkelijke eenheid, zo vraagt Matthijs Haak zich af.

Terwijl vermoeide trekvogels zich tegoed doen aan de voedzame Nederlandse bodem, ontspint zich in grote-mensen-land een andere realiteit. De menselijke maat slingert nogal, meent Tabsum Westra.

Zondag 1 mei is het de Dag van de Arbeid. Op deze dag viert men de strijd om betere arbeidsomstandigheden. Die strijd is volgens bepaalde beroepsgroepen nog altijd niet beslecht.

Op dit moment ben ik in Lourdes voor de jaarlijkse ziekenbedevaart. Tijdens zo’n bedevaart, zo is de ervaring van bisschop Gerard de Korte, komt het beste in de mens naar boven. ‘Mensen zijn vriendelijk en geduldig.’

De mensheid is bezig onomkeerbare schade toe te brengen aan het ecosysteem op aarde. Wat heeft het christelijk geloof te zeggen in een tijd van klimaatverandering? Herman Paul over de betekenis van hoop.

Utrecht is de stad waar CU-Kamerlid Mirjam Bikker politiek actief werd. En de stad die haar confronteerde met grote verschillen. Terwijl je studeert en een nieuw bestaan opbouwt, is er om je heen armoede en eenzaamheid.

Hoe verschillend men ook denkt over ‘de vrouw in het ambt’, wat een confronterende, maar tegelijkertijd ook verdrietige en vernederende foto van mannenbroeders die zich laten voorzien van koffie en koek door een vrouw (ND, 23 april). Alsof wij alleen daarvoor door God geschapen zijn.

Popliefhebber Gerard ter Horst schrijft over het kerkorgel, een instrument dat kennelijk door slechte ervaringen als trouwe kerkganger in zijn allergiezone zit (ND, 23 april). ‘Binnen de popmuziek lukt namelijk iets wat ik in de kerk maar beperkt heb meegemaakt: het temmen van het pijporgel tot een niveau en volume waarin het dienstbaar is aan het geheel, de song en de zang.’ Ik weet niet waar hij altijd kerkt of gekerkt heeft, maar elke (amateur)organist weet dat registers open en ook weer dicht kunnen, aangepast aan de tekst van de psalm of het gezang of lied (in pop-Nederlands: ‘song’). Opmerkelijk genoeg is zijn ultieme voorbeeld van hoe het wel zou moeten (‘Er is echter één song waar het kerkorgel volledig tot zijn recht komt …) een song die clichématig vol op het orgel wordt begeleid en – en daar zit dan de allergie van menig organist – met een uiterst beperkt akkoordschema. In mijn oren steekt dit voorbeeld qua orgelgebruik niet positief af ten opzichte van een song als ‘If I had Words’ van Scott Fitzgerald en Yvonne Keeley (1977). In (vrijwel) elke kerkdienst wordt – ook door amateurorganisten – een creatiever en meer getemd gebruik van het kerkorgel gemaakt. En waar dat niet zo is, zou de kerkenraad mogen ingrijpen (bijvoorbeeld door de amateurorganist naar een goede docent te sturen).