Met zijn uitspraak over niet-gevaccineerden wakkert Macron Franse onvrede aan

Bram van de Beek stelt in zijn column over christenen die het geloof verlaten dat alleen ‘materialisme en hedonisme’ overblijven (ND, 12 januari). Dat er een oordeel wacht waar Christus niet meer leeft in het bestaan van een mens is verschrikkelijk, laat daar geen twijfel over bestaan. Maar het helpt hen echt niet door als medemens het oordeel neer te zetten dat ze een bloedloos leven hebben/leiden. Velen die de kerk vaarwel hebben gezegd – of ongemerkt zijn afgehaakt – zetten zich nog met hart en ziel in voor hun medemensen, voor Gods schepping die we zo zorgeloos aan het verknoeien zijn. En het spijt me te moeten constateren dat er christenen zijn die daar een voorbeeld aan zouden kunnen/mogen nemen. Dat úítsluitende spreken over niet-gelovigen/niet-meer-gelovigen stoot mensen af (ook gelovigen!) en sluit deuren die open horen te staan. En zou het ook zo kunnen zijn dat er gelovigen afhaken omdat medegelovigen zo stellig de waarheid menen in pacht te hebben? Dat er in het proces van twijfelen en afhaken geen ruimte was voor twijfel of vragen? Dat is óók een vorm van dictatuur en één die soms juist in de kerkelijke gemeente in stand gehouden wordt. Over één ding kunnen we het eens zijn: laten we de ernst ter harte nemen van wat er gaande is. Maar die realiteit heeft beslist niet alleen de kleuren van wel of geen bloed. Is werken aan een warme en uitnodigende gemeente – waar ruimte is voor vragen, twijfel en verdriet – niet een betere manier om te proberen onze warmbloedige medemens te redden van het oordeel? <