Dat moet anders: de elite van vroeger, de eigenaren van landgoederen, verdienen meer waardering
Als boerenzoon ben ik grootgebracht met de zegeningen van de ruilverkaveling, het uitruilen en vergroten van akkers en weilanden, het rechttrekken van de grenzen en vaak ook het verwijderen van landschappelijke oneffenheden als houtwallen en slingerende beken.
Als volwassen liefhebber van natuur, landschap en vogels geniet ik het meest van die gebieden waarin dat oude landschap van heggen, houtwallen, struwelen en bossen bewaard is gebleven. Dit liefst in afwisseling met akkers, heidevelden en meanderende beken.
Het heeft eerlijk gezegd lang geduurd voordat ik als regelmatig wandelaar en fietser een rode draad in al die prachtige landschappen ontdekte. Het zijn de landgoederen, stupid.
Hoezeer organisaties als Natuurmonumenten, Staatsbosbeheer of provinciale en regionale natuurorganisaties zich tegenwoordig ook toeleggen op het behoud van de bestaande cultuurlandschappen en natuurgebieden, het waren in de vele eeuwen ervoor de landgoederen die dit landschap in stand hielden. En dat niet al..
Meld u aan voor onze nieuwsbrief en lees dit artikel gratis
Bij het aanmelden gaat u akkoord met onze privacyverklaring en de algemene voorwaarden .
