‘Het gaat altijd weer over’ prevelde onze pa, en hij leefde vrolijk verder na COVID-19

Veel studenten bouwen noodgedwongen een torenhoge schuld op. De basisbeurs zal haar problemen kennen, maar het leenstelsel is niet de oplossing gebleken, ziet studentenbegeleider Jaco Benard.

Het niet meer sluiten van de kunst- en cultuursector kan zeer helend werken voor al die mensen die niet meer uit hun eigen neerwaartse spiraal kunnen komen, schrijft zanger, theoloog en liedjesschrijver Rob Favier.

Het artikel van Jos Otten en René Hoksbergen over de Bersiap-periode in Indonesië (ND 18 januari) sprak mij erg aan. Mijn vader was Indië-veteraan. Hij ging in 1946 en kwam pas in 1950 weer terug. Ze werden ‘geroepen’ om ‘orde en vrede’ te brengen. Er is veel geweld gepleegd. Zowel door Indiërs als door sommige Nederlanders. Ik kijk met zorg uit naar de uitslag van het wetenschappelijk onderzoek dat in februari gepubliceerd zal worden (‘Onafhankelijkheid, de kolonisatie, geweld en oorlog in Indonesië, 1945-1950’).

Het is het beste voor een kind als het opgroeit bij de biologische vader en moeder. Laat de kerk niet nalaten zich voor dit kinderrecht uit te spreken, schrijft voormalig maatschappelijk werkster Hilde van der Velde.

Washington beschermt volgens Matthijs Tieleman in de laatste twintig jaar in toenemende mate falende industrieën voor politiek gewin en uit nostalgie voor – al dan niet ingebeelde - Amerikaanse grootheid.

Voor een theoloog in de kloostertraditie is de weg naar binnen essentieel om echt met iets naar buiten te kunnen treden, schrijft Theoloog des Vaderlands Thomas Quartier. Dat zal dan ook nooit een hype worden.

Bram van de Beek stelt in zijn column over christenen die het geloof verlaten dat alleen ‘materialisme en hedonisme’ overblijven (ND, 12 januari). Dat er een oordeel wacht waar Christus niet meer leeft in het bestaan van een mens is verschrikkelijk, laat daar geen twijfel over bestaan. Maar het helpt hen echt niet door als medemens het oordeel neer te zetten dat ze een bloedloos leven hebben/leiden. Velen die de kerk vaarwel hebben gezegd – of ongemerkt zijn afgehaakt – zetten zich nog met hart en ziel in voor hun medemensen, voor Gods schepping die we zo zorgeloos aan het verknoeien zijn. En het spijt me te moeten constateren dat er christenen zijn die daar een voorbeeld aan zouden kunnen/mogen nemen. Dat úítsluitende spreken over niet-gelovigen/niet-meer-gelovigen stoot mensen af (ook gelovigen!) en sluit deuren die open horen te staan. En zou het ook zo kunnen zijn dat er gelovigen afhaken omdat medegelovigen zo stellig de waarheid menen in pacht te hebben? Dat er in het proces van twijfelen en afhaken geen ruimte was voor twijfel of vragen? Dat is óók een vorm van dictatuur en één die soms juist in de kerkelijke gemeente in stand gehouden wordt. Over één ding kunnen we het eens zijn: laten we de ernst ter harte nemen van wat er gaande is. Maar die realiteit heeft beslist niet alleen de kleuren van wel of geen bloed. Is werken aan een warme en uitnodigende gemeente – waar ruimte is voor vragen, twijfel en verdriet – niet een betere manier om te proberen onze warmbloedige medemens te redden van het oordeel? <

Volgens onderzoek is Arnold van den Bergh waarschijnlijk de verrader van Anne Frank. De argumentatie is echter weinig overtuigend en het enige bewijsstuk is zeer problematisch, schrijft historicus Bart Wallet.