De dorpsslager van dertig jaar geleden is niet meer. Hoe nu verder?
De varkens gilden als ze het mes op de keel kregen en leegbloedden, maar het ging allemaal snel en vakkundig. Tussendoor was zelfs tijd voor een geintje; toen er toevallig een keer een ram werd geslacht, maakten de slagers me wijs dat de testikels goed eetbaar waren met een beetje peper en zout. Ik kreeg ze mee in een plastic zakje en moest maar aan mijn moeder vragen om ze klaar te maken. Thuisgekomen werd ik hard uitgelachen, ik was er volgens haar met beide benen in getrapt.
Een groot industrieel slachthuis in 2021 lijkt in de verste verte niet op de gemoedelijke dorpsslager van ruim dertig jaar geleden. Als de slachtlijn stil valt, kost dat 100 euro per minuut lees ik op internet. Geen tijd dus voor een toelichting aan een nieuwsgieri..