Corona treft Azië minder hard dan het Westen, zowel qua aantal doden als economisch

Zoiets als ‘gratis’ kinderopvang is dus een peuterfinanciering die de dreumesen ooit zelf moeten terugbetalen. Na het toeslagendrama dreigt een collectief voorschottendrama op de lange termijn.

We gingen naar Zuid-Limburg. Vier dagen! 'Limburg is onze jongste provincie na Flevoland, het kwam er pas in 1867 bij', zei ik ongevraagd, alsof zo'n autorit een kennisquiz is.

Het is een van de paradoxen van coronapandemie: ze slaat het hardst toe in de rijkste landen. Een jaar geleden werd nog verwacht dat de minder ontwikkelde landen de zwaarste klappen zouden krijgen.

Voor ik weer naar mijn hand keek, scande ik snel de omgeving: zag niemand ons? Iemand die ik nog maar tien minuten kende, had zijn vingers om mijn pols gevouwen. Foute boel, ten tijde van een pandemie.

Je wilt zeven zetels halen bij de volgende verkiezingen – wat nou als de ChristenUnie er maar één wint? Een heilzaam denkexperiment als je ergens spanning over voelt, schrijft Gert-Jan Segers.

Weet u wat uw buren verdienen? In Finland, Noorwegen en Zweden weten ze dat wel. Daar kun je achter je computer de belastingaangiftes van je buren bestuderen.

Persoonlijk dacht ik vijftien jaar geleden dat de Alpha-cursus zijn langste tijd wel had gehad en snel uitgewerkt zou zijn. Niet dus, schrijft Niels de Jong, pionier-predikant van Noorderlicht Rotterdam.

Stonden ze elkaar dan niet naar het leven? Op een avond was ik naar het haast tegen Bethlehem gelegen Tantur Oecumenisch Instituut in Jeruzalem gereden. Ik was er getuige van een ontmoeting tussen een islamitische, joodse en christelijke theoloog. Moest ik mijn hart vasthouden? Religie is toch per definitie onverdraagzaam? Gelovigen denken toch de waarheid in pacht te hebben? Vindt de één niet dat de religie van de ander God beledigt en fataal is voor de samenleving? Het voluit atheïstische boek Van God los (The End of Faith) stond indertijd 33 weken in de bestsellerslijst van The New York Times. Maar daar zaten ze dan, aan een tafel met wat broodjes en limonade: de vertegenwoordiger van de godsdienst met haar terroristische jihad, de gelovige van de Tenach met haar gruwelijke teksten over het uitmoorden van hele steden, de representant van de religie met haar kruistochten en inquisitie. Samen hadden ze het over ‘gij zult niet stelen’, een van hun Tien Geboden. Elk van hen vertelde hoe de eigen gemeenschap daarmee omging. Er werden geen messen getrokken en geen scheldpartijen gelanceerd. Sterker, ethisch was er veel overlapping.