Straf en corona zijn twee dingen die we niet in een adem van gebed kunnen noemen

'Een ontmoeting met Jezus op de yogamat' (Nederlands Dagblad 29 december). Mijn eerste gedachte, nadat ik het artikel had gelezen, was: Je hoeft je niet in allerlei bochten te wringen om Jezus te ontmoeten.

De menselijke maat moet terug. Toch betekent dit niet dat de overheid de fraude-aanpak maar moet staken. Hulp moet erop gericht zijn een situatie te verbeteren, niet om die in stand te houden.

Het is maandagavond 28 december, half elf. Ik lees het ND nog even. Als ik begin te gapen, zegt mijn vrouw: ‘We moeten gaan slapen.’ Ik sla nog even om naar de volgende twee bladzijden. Ineens ben ik klaarwakker..

Maar er is helaas geen vaccin meer mogelijk voor de economie. Die heeft al corona opgelopen en moet herstellen. Dat herstel kan in eerste instantie snel gaan, het laatste deel gaat langzamer, schrijft Raphie Hayat, senio..

Henk de Jong schrijft over Gods toorn en de coronacrisis (ND 28 december). In dat artikel wordt wel zeer boud beweerd dat in de kerken daar oorverdovend over wordt gezwegen. Dat is niet zo.

Van Dissel weet niet goed uit te dragen dat zijn onderkoelde benadering - enkel afgaan op wat wetenschappelijk bewezen is of wordt geacht -, de beste weg is in tijden van nood.

Corona kun je niet als Gods straf voor een heel volk zien, vindt predikant en docent Wim van der Aa. Vergeet anderen eens even en kom tot jezelf. Wellicht dat er dan een boodschap voor het volk is.'

De wet pakt onredelijk uit voor de vrouw met een uitkering die zevenduizend euro moet terugbetalen, omdat haar moeder af en toe boodschappen voor haar deed. Maar, ze zat ook zèlf fout, schrijft Martine van Ommeren.