Na 2 jaar
Vandaag precies twee jaar geleden boorden drie door islamitische terroristen aangestuurde passagierstoestellen hun neuzen in de zenuwcentra van de Amerikaanse militaire en financiële wereldheerschappij.
Vrijwel direct zwoer de Amerikaanse regering, nee geen wraak, maar wel vergelding. En die zou dusdanig in de internationale samenleving moeten ingrijpen, dat een herhaling van 11 september voortaan onmogelijk zou zijn. Die mondiale 'verbouwing' dreigt echter te stagneren.
Het eerste wapenfeit in de strijd tegen de 'machten van het kwaad' was de inval in Afghanistan, waarbij weliswaar de holen van el-Qaeda werden uitgerookt, maar die de terreurbeweging en haar leiders niet in het hart trof en ook allerminst tot een stabiele politieke en militaire situatie in het land zelf leidde.
Wat volgde was een 'preventieve' oorlog tegen Irak, die gerechtvaardigd werd door tot op heden niet bewezen vooronderstellingen betreffende banden tussen Saddam en Bin Laden en - vooral - de aanwezigheid van massavernietigingswapens. Net als in Afghanistan verliep de strijd zelf voorspoedig, maar laat het 'winnen van de vrede' inmiddels op zich wachten.
Voeg daarbij het feit dat in die twee jaar weliswaar geen Twin Towers meer zijn geraakt door terroristische acties, maar doelen elders in de wereld des te meer. Meer dan duizend mensen kwamen er bij om, grofweg een derde van het aantal slachtoffers op 11 september 2001. Bedenk verder dat de verhouding met Europa mede door het solistische optreden van de VS danig verstoord is en men kan zich iets voorstellen van het aanhoudende geschamper over Bush en zijn haviken onder de verlichte media-elite bij ons en elders.
Iets, want kritiek is slechts dan geloofwaardig wanneer zij gepaard gaat met ten minste een begin van antwoord op de vraag hoe het dan allemaal wél had gemoeten. Immers, dat er opgetreden moest worden tegen het internationale terrorisme vormde na 11/9 geen punt van discussie, ook niet onder de linksige intelligentsia. Maar van deze zijde werd veelal weinig tot niets vernomen aan houtsnijdende alternatieven voor de Amerikaanse aanpak. Utopistisch babbelen over de mogelijkheden van daadkrachtig optreden van 'de internationale gemeenschap' behoort namelijk niet tot die categorie.
Inmiddels kan niet ontkend worden dat de Amerikanen kans hebben gezien ook in bredere kring de aanvankelijke sympathie na 11/9 op z'n minst onder druk te zetten. Dat heeft alles te maken met de arrogantie in hun optreden, het naar 'welbegrepen eigenbelang' neigende isolationisme in hun politiek en de eenzijdigheid van hun aanpak. Zeker een zich noemende christelijke natie zou moeten beseffen dat met paarden en zwaarden alléén, kwaad niet te beteugelen is.
Wie wel miljarden dollars investeert in bewapening, maar niet of nauwelijks thuis geeft als het gaat om de bestrijding van armoede en honger of van ander kwaad op plekken waar niet direct gevaar voor de eigen belangen te duchten is, is niet zo geloofwaardig. Die ongeloofwaardigheid, versterkt door de halve waarheden ter rechtvaardiging van het optreden in Irak, zou wel eens de achilleshiel van het streven naar een Pax Americana kunnen blijken te zijn.
de mening van het Nederlands Dagblad