Hemelwater
Per dag neemt de verharding van ons land toe met naar schatting 10 hectare. Door de bouw van huizen en bedrijfsgebouwen, door aanleg van wegen, maar ook doordat particulieren hun erf en tuin betegelen. In een zo dichtbevolkt land heeft dat verstrekkende gevolgen. Die worden nog vergroot door de klimaatverandering, zoals we ook deze zomer ervaren: hoge temperaturen afgewisseld door tropische plensbuien. Zowel die hitte als de stortvloed van hemelwater kan op plaatsen met veel verharding niet snel genoeg weg. Het water kan er niet in de grond wegzakken, maar stroomt af naar de riolering – totdat de putdeksels omhoog komen. En de hitte blijft er hangen, tussen de huizen en boven het zinderend plaveisel. In versteende stadswijken kan het zomaar een paar graden heter zijn dan even verderop, in groener gebied, op hetzelfde moment.
Om tijdens een tropische bui het regenwater op te vangen, is per hectare verharding bijna vijfhonderd kubieke meter waterberging nodig. In het ontwerp van nieuwe wijken en wegen wordt daarmee gerekend. Maar als in bestaande woonwijken steeds meer grasveldjes, borders en grindtuinen plaatsmaken voor tegels, wordt de capaciteit van het rioolstelsel niet navenant uitgebreid. Dus zullen riolen daar sneller overstromen, met alle overlast vandien.
En het is nog een enorme verspilling ook. Rioolbuizen hebben een grote doorsnede: niet omdat er dagelijks zo veel huishoudelijk afvalwater wordt geloosd, maar omdat ze berekend moeten zijn op extreme buien die slechts eens in de zoveel jaar vallen. En áls het zo hard regent, raken zuiveringsinstallaties over hun toeren van al het schone hemelwater dat ze verstouwen.
Er is een lijnrecht verband tussen de verharding van ons grondoppervlakte en de kosten van onze riolering. Waterschappen moeten minstens zoveel investeren om klaarhelder regenwater af te voeren, als wat nodig is om alle menselijke ontlasting, bad- en waswater te reinigen. Dus is het logisch als burgers niet alleen een zuiveringsheffing betalen, maar ook een heffing voor al die kubieke meters hemelwater die ze niet op hun eigen (tuin)grond laten infiltreren, maar via het riool laten afvoeren. Voordat die kosten in de vorm van een ‘tegeltaks’ bij de burger worden gedeclareerd, zouden gemeenten echter zelf het goede voorbeeld kunnen geven. Ook zij tekenen vaak een ‘onderhoudsarm’ pleintje op plekken waar ook een grasveld of parkje zou kunnen liggen. En ook zij gebruiken vaak asfalt of betontegels op plaatsen waar ook grind of ander waterdoorlatend plaveisel mogelijk is. Waterschappen hebben ons land nog veel te leren over de waarde van hemelwater: te kostbaar om door het riool te spoelen.
de mening van het Nederlands Dagblad