Geen kwestie van smaak

Zeven maal achtereen kreeg een Nederlandse kleermaker alle ophef en aandacht die hij wenste, voor z’n jaarlijkse reclamecampagne. Zeven maal waren de mannen op de foto, strak in het pak, vergezeld van deels ontklede dames. Zeven maal gratis publiciteit, klachten bij de Reclame Code Commissie, bekladde bushokjes en de verdenking dat daar preutse moslims achter zaten – de suggestie van een religieus gedreven cultuurstrijd maakte het allemaal nog wat pikanter.

Dit jaar stonden er (de posters zijn alweer opgeruimd) alleen mannen op de reclamefoto’s. Gekleed, zoenend. Veel aandacht trok dat niet, totdat abonnees van het Reformatorisch Dagblad maandag een advertentie-pamflet ontvingen van Civitas Christiana. Onder de campagnetitel Gezin in Gevaar! bood die stichting een protestkaartje aan, om op te sturen naar de kostuumverkoper: ‘Stop met onsmakelijke reclames!’

Civitas Christiana presenteert zich als conservatief katholiek, maar in de boosaardige domheid waarmee het comité te werk gaat valt weinig christelijks op te merken. Dat is al zo sinds hun eerste manifestatie, in 2014. Onder het campagnemotto Cultuur onder Vuur! verzamelden ze toen handtekeningen voor het behoud van Zwarte Piet. Met de kern van het evangelie – liefde tot God en je naaste, leven van vergeving en genade – had dat natuurlijk niks te maken. Maar de woorden van Jezus Christus zijn ook niet norm of inspiratiebron voor Civitas Christiana. Het genootschap gelooft heilig in ‘grondleggende principes van de Europese cultuur’: ‘traditie, familie en privé-eigendom’. En in die traditie past het kennelijk je aversie tegen anders geaarden te uiten in termen die niets met christelijke naastenliefde en bijbelse ethiek, maar alles met subjectieve weerzin te maken hebben: ‘onsmakelijk’, ‘vulgair’.

Afgaand op een oppervlakkige, culturele gelijkenis werft Civitas Christiana dus medestanders onder de ­behoudend protestantse krantenlezers. Reactionaire katholieken zijn schaars en slecht georganiseerd in ons land. Maar binnen de reformatorische zuil hopen ze handtekeningen te oogsten, tegen de homoseksuele gerichtheid als ‘onsmakelijke’ ondermijning van het gezin. Zo wordt het klimaat er niet herbergzamer op voor de stille homo’s in reformatorische kerken. Meer dan voor de lastigste bijbelteksten, zijn zij beducht voor ordinaire weerzin (‘Bah! Vies! Onsmakelijk!’) die onder quasi-gelovig vaandel wordt geconserveerd.

En ondertussen kan de controversiële kleermaker weer dik tevreden zijn. De protesten uit een wereldvreemde niche van de samenleving bevestigen zijn imago als ‘man van de wereld’. Zijn ‘grondleggende principe van privé-eigendom’ zal er wél bij varen.