Staphorst en de Randstad: één land, één grondwet

Vanuit de Randstad naar Staphorst optrekken om te protesteren tegen een Sinterklaasintocht met zwarte pieten. Dat is toch zeker brute provocatie; dat is toch stadse winden zaaien die voorspelbaar plattelandse storm doen opsteken? Het zijn misplaatste pogingen tot empathie, die proberen het geteisem te verklaren dat zaterdag de invalsweg naar Staphorst blokkeerde, auto’s molesteerde en de inzittenden bedreigde.

Of dit rapaille puur uit Staphorsters bestond, staat nog niet vast; veel lafaards hadden zich geblackfaced. En sowieso geeft het geen pas, een dorpsgemeenschap collectief te veroordelen voor de misdaden van één bende - zelfs al stonden ze daar met tientallen.

Laakbaar is wel de onmachtige reactie van autoriteiten die dit lieten geworden: gemeentebestuur en politie wisten wat eraan zat te komen. En wanneer jongeren zich als straattuig misdragen, mag je toch ook de vraag stellen: wat deden en zeiden hun ouders, van tevoren en achteraf? En als dit echt kerkgaande Staphorsters waren: waar waren hun herders en leraren?

De demonstranten hadden hun bestemming bewust, vanuit effectbejag gekozen. Geef ze eens ongelijk: een protestmanifestatie hou je waar ‘het’ gebeurt, waar je gehoord wilt worden en verandering wilt bewerken. Dat trok protestboeren naar Den Haag. En als trekkers daar soms werden geweerd, betekende dat nog geen inperking van het grondwettelijk demonstratierecht: te voet mocht ieder de stad in.

Dus om die vraag naar empathie serieus te nemen: stel, andersom, dat een groepje protestboeren op Den Haag CS uit de trein was gestapt en daar werd opgewacht door Hagenezen met hooivorken, bakken stront en leuzen als ‘jullie hebben hier niks te zoeken, stinkende heikneuters’ - zou het land niet te klein zijn geweest voor alle volkswoede?

Bij corona-protesten op het Malieveld was Amnesty International present; de mensenrechtenorganisatie liet zich nadien horen tegen ‘disproportioneel politiegeweld’. Op de toegangsweg naar Staphorst echter werden waarnemers van Amnesty zélf door het gajes belaagd en geïntimideerd - en de politie deed niets. Of daar goede redenen voor waren, moet worden uitgezocht.

Maar elke poging dit onrecht te vergoelijken, en te verklaren vanuit opgepompte tegenstellingen tussen stadse en plattelandse zeden en tradities, is kwalijk en misplaatst. Er is maar één Nederland met één grondwet die ieders rechten waarborgt op iedere plek. Dus dorpelingen of stadsbewoners die menen dat ze met intimidatie, pek en veren een eigen leefgebied kunnen afbakenen, horen in een arrestantenbus.