Ter Apel is gelukkig nog geen Moria, laat het dat ook nooit worden

‘Als ik een paar nachten op de grond moet slapen om daarna een goede toekomst te krijgen, is dat voor mij geen probleem.’ Dat zegt Hussein, een 42-jarige Syriër buiten het hek van het aanmeldcentrum in Ter Apel. Nadat hij maandenlang heeft gelopen en al in de jungle heeft geslapen, kunnen die paar nachten in Groningse buitenlucht er ook nog wel bij. 

Zijn redenering sluit aan bij gevoel dat veel Nederlanders wel eens zullen hebben bij de asielcrisis: de situatie is niet ideaal, maar vluchtelingen zijn hier toch veilig? En het is nog lang geen Moria (Lesbos) of Melilla (de Spaanse enclave waar recent tientallen migranten omkwamen). 

Maar wie zo redeneert, tornt aan de ondergrens van menselijke waardigheid. Nederland heeft zich daarop vastgelegd, door internationale mensenrechtenverdragen te ondertekenen. Daarbij hoort zeker het bieden van een bed, een dak boven het hoofd, gezond eten en fatsoenlijk sanitair. En als het even kan perspectief op een vastere verblijfplaats en behandeling van het asielverzoek.