Die voormannen maken het mij als boerenkleinzoon niet makkelijk

Dwars door boerenland rijd ik naar de Grebbeberg. Voorzichtig, want op de smalle binnenwegen moet je uitwijken voor tractors, giertanks, mestinjectors en reformatorische boerendochters die naar school fietsen, drie op een rij. Hier en daar staan spandoeken met: ‘No farmers, no food’. En ‘Respect voor de boer.’ Als kleinzoon van een boer spreekt me dat wel aan. Halverwege dit groene landschap kun je parkeren, bij een uitzichttoren in een natuurgebied, de Binnenveldse Hooilanden. Hier delen boeren de ruimte met de natuur. Baan voor baan maaien ze een nieuwe snee gras, de tractors glinsteren als kevers in de zon. 

Een machtig gezicht, maar er borrelt van alles in boerenland. In een opiniestuk in de Volkskrant, zaterdag, vergeleek de Wageningse oud-hoogleraar Jan Willem van der Ploeg de extreme vleugel van het boerenprotest met de Afrikaner Boeren. Die zetten vroeger, in Zuid-Afrika, hun ossenwagens in cirkels en schoten tussen de wagens door op alles wat bewoog. ‘Levensgevaarlijk’, noemt Van der Ploeg die houding van Farmers Defence Force. Hij spreekt van zelfgekozen isolement en slachtofferschap. ‘Niet aan toegeven.’ Ook andere voormannen maken het mij als boerenkleinzoon niet makkelijk. In deze krant trok Bart Kemp van de actiegroep Agractie het nut van de hele Veluwe in twijfel. Zo’n groot natuurgebied, zei hij, daar is ons land te kle..