Paulien Vervoorn: ‘Hij leidt ons leven, gewoon in Nederland’
Of ik nog wegga deze zomer. ‘Af en toe een kort tripje, gewoon in Nederland.’, antwoord ik. ‘Weekendje Zeeland of zo. Niks bijzonders.’
In Zeeland zoek ik Tineke op. We zaten samen in de Gereformeerde Gemeente in Woerden. Rond mijn vijftiende besloot ik haar een brief te schrijven, omdat ik mijn twijfels en vragen wilde voorleggen aan iemand die iets ouder was dan ik – we schelen zeven jaar. Ze werd een vriendin, een soort grote zus, die mijn brieven beantwoordde met bemoedigingen en wijze raad. Ze verhuisde naar Zeeland en ons contact verwaterde. Ruim twintig jaar spraken we elkaar niet meer. Totdat ik haar spontaan weer tegenkwam. Het leek ons allebei leuk eens bij te praten.
Mijn weekendje Zeeland is een mooie aanleiding de daad bij het woord te voegen. Van tevoren vraag ik me af of we nog steeds een klik zullen hebben. We halen herinneringen op, lezen stukjes uit haar brieven die ik bij me heb, lachen om onze vroegere belevenissen en blikken terug op onze ervaringen met de kerk. Ik vertel over mijn twijfels van toen om ‘met een ingebeelde hemel naar de hel te gaan’. Tineke, nog steeds lid van de Ger. Gem., gebruikt begrippen als het kerkelijk recht en goddelijk recht om aan het avondmaal te gaan. Op de vrouw af vraag ik haar of ze zelf deelneemt. Het is even stil. Dan knikt ze.
Ze vertelt hoe preken en bijbelteksten speciaal voor haar werden. Jaren geleden kreeg ze borstkanker. Zo hoorde ze in die tijd een Heidelbergse Catechismuspreek die voor haar bedoeld leek, waarin staat dat er geen haar van je hoofd zal vallen zonder de wil van de hemelse Vader. Elke haar was destijds door de chemo van haar hoofd gevallen. Tijdens ziekte en zorgen ervoer ze God dichtbij. Ademloos luister ik, en ik pink een traan weg.
Daarna vertel ik hoe ik de Heer(e) leerde kennen als negentienjarige Gergemmer. Dat ik blijf verlangen naar nog meer van zijn vrede en vreugde in mijn leven. Dat Gods genade zoveel groter is dan wij vaak denken. Ik begin bijna te preken. Over deze God wil ik graag (s)preken! Op dit moment krijg ik niet de indruk dat dat voor Tineke een issue is. Op de terugweg zet ik een Psalm in die ik jaren niet heb gezongen. ‘Wie heeft lust den HEER te vrezen, ’t allerhoogst en eeuwig goed?’ ‘Ik’, fluister ik, en ik zing verder. ‘God zal zelf zijn Leidsman wezen, leren, hoe hij wand’len moet.’
Hij leidt ons leven. Ik ontdek het opnieuw tijdens een weekendje weg, gewoon in Nederland.
