Elk jaar kijk ik uit naar de Stille Week, naar de lutherse avondvieringen. Het is op loopafstand. Maar het gaat dit jaar niet door. Wat nu? Gelukkig schoot onze buurjongen, Shnoda, ons zondag te hulp: hij ging langs de deuren met een versierd Palmpasenkruis. Het was een vrolijk gezicht, en het hielp om stil te kunnen staan bij Pasen. Prachtig, dat dat soort kleurrijke tradities ons land opfleuren.
Zonder liturgie en tradities moet je alles maar zelf verzinnen, als mens, volk of kerk. Vermoeiend. Algehele, hobbezakkerige vormloosheid wordt dan al snel je deel, in gelaat, gewaad en gepraat. Zeker nu we zelf elke dag de structuur moeten aanbrengen. Dan is een goed begin het halve werk: ik ruim ‘s morgens eerst maar eens grondig de vaatwas..
Meld u aan voor onze nieuwsbrief en lees dit artikel gratis
Bij het aanmelden gaat u akkoord met onze privacyverklaring en de algemene voorwaarden .
