Mensenredder Alaa Aljaleel gunt je een blik op de humane, verbindende islam
Onlangs stuitte ik op het verhaal van Alaa Aljaleel, een dappere Syriër met een bijzondere levensloop. Als de oorlog naar zijn geliefde stad Aleppo komt, besluit hij niet te vluchten.
Zijn vrouw en kinderen ontkomen naar Turkije. Maar iemand moet toch de gewonden bij elkaar rapen?
Alaa, die als kind al mensenredder wilde worden, fabriceert een ambulance en zorgt voor een grote voorraad reserve-onderdelen. Vooral de autobanden hebben te lijden, want zijn stad ligt al gauw bezaaid met scherven van glas en bommen en ander verwrongen ijzer.
Terwijl Alaa de ene na de andere levensgevaarlijke reddingsmissie uitvoert, ontfermt hij zich ook nog eens over katten, want veel baasjes zijn gevlucht of omgekomen. Met hun gevoelige gehoor hebben de dieren ernstig te lijden onder de Russische en Syrische bombardementen.
Hij wilde als kind al mensenredder worden.
Hij creëert het eerste opvangcentrum voor katten in het Midden-Oosten. De liefde voor medeschepselen heeft hij van zijn grootouders. Alaa wijst dieronvriendelijke landgenoten erop dat de profeet Mohammed ook gek was van katten. Toen er een slapende kat op diens mantel lag, sneed Mohammed, zo gaat het verhaal, liever de punt van zijn kleding af dan de kat te wekken.
Alaa gunt je een blik op de humane, verbindende islam, die Joden en christenen respecteert en al eeuwen met hen samenleeft. Hijzelf vierde elk jaar paasfeest met de christenen in Aleppo, met vele andere moslims. Ik vergeet soms dat die islam er ook nog is – maar dat is dus zo.
Gewonde katten lapt hij op, dierenartsen geven tips via internet. Foto’s van zijn oogappels gaan het internet over en hij krijgt steeds meer fans. ISIS kopiëert hem en verspreidt foto’s en filmpjes van ‘Cats for Jihad’: terroristen met in de ene hand een geweer, in de andere een kat. Geen van de strijdende partijen komt er genadig af in The Last Sanctuary in Aleppo, het boek dat in 2019 over Alaa verscheen. Steeds als je denkt: dit is the limit, doen Putin, Assad en ISIS er nog een schep bovenop. Alaa zoekt daarna weer de lichaamsdelen bij elkaar, dan kunnen famiies afscheid nemen.
De getraumatiseerde kinderen komen dolgraag naar zijn dierenopvang, ze spelen daar met de katten, net als hijzelf. Eén kat heeft de gewoonte zichzelf te lanceren, die springt twee meter en landt bovenop zijn schouders. Daarom noemen ze hem Sukhoi, naar een Russisch vliegtuigtype.
Helaas, ook daar vallen de bommen. Van de ruim honderd katten overleven er dertig. En Alaa begint ... opníeuw!
Ik probeer het me voor te stellen. Het leger van je eigen land als vijand én dat van Rusland. Geen schoon water. Geen huizen, alleen nog ruïnes. Aanvallen op ziekenhuizen. En verlies je een geliefde, dan mag je nog blij zijn als je überhaupt zijn of haar lichaam terugvindt, zodat je tenminste afscheid kunt nemen en echt kunt rouwen. De Slag om Aleppo duurde van juli 2012 tot december 2016. In 2018 keek de wereld naar het voetbal. De Syriërs ook, maar voor hen was het een bitter toernooi: de World Cup was in Rusland.
Wat een veerkracht, die Alaa. Geloof, hoop en liefde. En de meeste van deze is de liefde. Je mag hopen dat je zelf maar half zo’n goede christen bent als hij moslim is. <