De dikke duim van de spreker

Ik kom de laatste weken wat vaker in een ziekenhuis. En er valt me iets op. Ja, ‘t is haast een verademing, temidden van alle nieuwsberichten. Die rust, die vriendelijkheid van het personeel.

Ik zal bespotting van het christelijk geloof niet bestrijden met een beroep op mijn eventuele gekwetstheid. Het adagium ‘niet kwetsen’ brengt geen vrede in een land vol getergde groeperingen.

Halfzus Delphine en halfbroer koning Filip hadden een warme ontmoeting. Nu nog een vaderlijke kniebuiging van koning Albert, vindt columnist Kelly Keasberry.

De afgelopen weken is het dagelijks raak. Mensen die het niet met ons eens zijn wat betreft de aanpak van de COVID-pandemie spreken en klampen ons aan en schelden ons uit. Politici worden bedreigd. De sfeer is grimmig.

Houd een dag van gebed, bezin je op je eigen nalatigheid, ga mogelijk vasten. Dat is nodig om als christen en als kerk niet tot activisme te vervallen.

'Met verkiezingen op komst is het prijsschieten voor de oppositiepartijen, die de morrende kiezer ongegeneerd wijs kunnen maken dat zij het allemaal anders en beter zouden aanpakken.'

Alle pogingen van de Verenigde Staten om het wapenembargo tegen Iran te verlengen, zijn gestrand in de VN Veiligheidsraad. Iran viert de overwinning, en Amerika stond nog nooit zó alleen.

Soms begrijp ik niet waarom gepersonaliseerde advertenties op sociale media mij toevallen. Want waarom worden ‘de premium appartementen en penthouses’ van Hyde Park aan mij voorgeschoteld op Facebook? Ik behoor niet tot ..