Hangplek
Jongeren schijnen behoefte te hebben aan aandacht van volwassenen. Ik wacht op tips over hoe je dat goed doet.
Ik herinner me nog hoe ik me voelde als mijn vrienden bij mij thuis belaagd werden met vragen als: Waar woon je? Wat doet je vader voor de kost? Naar welke kerk ga je? Het was vast goedbedoeld, maar ik kon wel door de grond zakken.
Dat soort gevoel bekruipt me ook als kennissen of familie nu aan mijn eigen tieners vragen hoe het op school gaat en of ze al een vriendje hebben. Daar willen ze het niet over hebben. In elk geval niet op commando.
jammer
Goed, ik heb een idee van hoe het niet moet. Ik zit nog maar net in de fase dat er kinderen over de vloer komen van wie ik de ouders niet ken. De meest voor de hand liggende vraag Willen jullie wat drinken?, hoef ik niet te stellen. De chips en cola zijn onderweg al op eigen kosten ingeslagen. Als ze weer opduiken van achter de computer, zeg ik dat het jammer is dat ze alweer gaan. Huiswerk, mompelen ze en snellen de achterdeur uit.
Misschien moet ik een tijdje mn mond houden en komt het dan vanzelf. Ik laat in elk geval de deuren open. Heel lang geleden hoorde ik iemand zeggen: Zorg dat de hangplek van je kind thuis is.