Bijbels voor Suriname
Eindelijk weer eens zon heerlijke actie waar iedere christen een goed gevoel bij krijgt. Oude bijbels inleveren die dan door een stichting naar Suriname gestuurd worden. Wat zijn goede werken toch simpel.
Zwartjes helpen in arme landen; oude koloniale tijden herleven. En wij zijn van de bijbels af die we toch niet meer gebruiken. Wat wil je nog meer? Er zijn momenten dat het evangelie meer opoffering vraagt.
In een beetje christelijk gezin slingeren bijbels in diverse vertalingen overal rond. Gehad van oma toen je twaalf werd, bij je belijdenis, bij een evangelisatie-actie (je had m niet nodig, maar pakte m toch aan) en het inmiddels half vergane exemplaar dat je kreeg bij het afscheid van de zondagsschool. Deze actie voorkomt ook nog eens dat je je bijbels bij het oud papier moet doen. Zelfs al is de opbrengst daarvan voor een goed doel, het bezorgt mij toch een klein schuldgevoel, zoveel heils-historie in de container.
Dus ik was best blij met de actie Recycle je bijbel. Er stond een doos bij de ingang van de kerk. Ik zag veel vergeelde Statenvertalingen (onze gemeente is namelijk net herzien), Engelstalige bijbels (voor Surinamers die hebben doorgeleerd) en nog heel veel meer geestelijke rijkdom waarvan wij graag uitdelen.
Toen deze krant gisteren meldde dat ze in Suriname niet overal Nederlands kunnen lezen, was mijn goedgunstig hart dan ook behoorlijk in verwarring. Zijn we nota bene zo lang de baas geweest, spreken ze daar nóg geen Nederlands. Moeten we ze alsnog bijscholen? Kan dat schip met bijbels nog terug? Of misschien doorvaren naar Zuid-Afrika?
Gelukkig heb ik twee kinderbijbels gedoneerd. Met grote platen en weinig tekst. Dat moet in de binnenlanden toch te doen zijn?