We hadden zinnig gestudeerd (een casus, eigen werk, een stuk van Barth), de zee was vlakbij en we hadden zelfs even gezwommen. Twee van ons stonden spaghetti te maken, en de sfeer in het kleine huisje was bedrijvig maar sereen. ’s Avonds kijken we altijd een film, deze keer de verfilming van The melancholy of resistance van László Krasznahorkai.
Hoe gaat dat eigenlijk in zijn werk, dat een film of een boek je in een geestesgesteldheid brengt waardoor je je op de drempel voelt staan van een beslissende observatie?
In de film is er nog een randfiguur: Valuska. Een tengere jongen, naïef en getroebleerd. Schichtig, anders. Je weet dat jongens als hij slachtoffer zullen worden van de woede.
Het is maanden l..
Meld u aan voor onze nieuwsbrief en lees dit artikel gratis
Bij het aanmelden gaat u akkoord met onze privacyverklaring en de algemene voorwaarden .
