Sporen van het koninkrijk: Jezus maakt onze kamers in orde
De pastorie is nooit het meest opgeruimde huis van het dorp geweest, maar sinds een aantal weken is het nog veel erger: overal staan dozen opgestapeld, stapels planken van ontmantelde bedden en kasten en vuilniszakken met troep. De Kollenstaartjes zijn aan het verhuizen! Na jaren in het huis van de gemeente te hebben gewoond, zijn wij de dankbare eigenaars geworden van een eigen woning.
Vorige week was het zover: met de sleutel in de hand betraden wij de oprit van ons nieuwe huis. We dwaalden door de lege kamers – van beneden naar boven, van voor naar achter. De uitgelaten stemmen van de kinderen vulden de holle ruimtes. Voor het eerst in hun leven krijgen de kinderen (vijf in totaal) een eigen slaapkamer. Tot nu toe was dat voorrecht alleen aan de enige dochter voorbehouden, de vier zonen deelden – met de nodige ruzies – één slaapkamer. En nu is er meer dan genoeg plaats voor iedereen. We voelen ons de koning te rijk.
De kinderen zijn druk bezig met het uitzoeken van behang en spullen. De één wil het liefst een kamer in alle kleuren van de regenboog, de ander houdt juist van rustige, sobere kleuren. Verschillende soorten behang, muurstickers en meubels passeren de revue. Een eigen plekje naar eigen smaak – dat moet het worden. Zo veel keuzes die gemaakt moeten worden, ik word er kribbig van.
En terwijl iedereen daar zo mee bezig is, moet ik denken aan wat Jezus zegt: ‘In het huis van mijn Vader zijn veel kamers; zou ik anders gezegd hebben dat ik een plaats voor jullie gereed zal maken? Wanneer ik een plaats voor jullie gereedgemaakt heb, kom ik terug. Dan zal ik jullie met me meenemen, en dan zullen jullie zijn waar ik ben’ (Johannes 14, vers 2 en 3). Wat een vooruitzicht! Het wonen bij de Vader is als het wonen in een huis. Met tig kamers, zodat er voor iedereen plek is. En Jezus maakt de kamers in orde.
Veel mensen wensen ons sterkte met het verhuizen en dat is ook nodig, want de pastorie is een verzamelplek geworden van studieboeken, schoolwerkjes, kleding in maten die de kinderen allang niet meer passen, half-kapot speelgoed en spullen die je zelfs de kringloop niet meer kunt geven. Sterkte is ook nodig om het nieuwe huis ook echt tot een thuis te maken. Maar goed, de energie die ik in deze verhuizing steek is natuurlijk niets vergeleken bij wat Jezus voor mij, voor ons overheeft.
Terwijl ik het behang in de nieuwe woonkamer van de muren trek, denk ik aan mijn eigen plekje straks bij de Vader … Hoe mooi zal dat zijn. En daar heb ik dan geen likje verf voor op de kozijnen hoeven te smeren.
Zou ons nieuwe huis een beetje op het huis van de Vader kunnen gaan lijken? Ehm … wie weet, als de kinderen wat minder schreeuwend ruziemaken … O ja, en als ik wat minder zal mopperen.