Zomercolumn: bruine benen
‘Goede zondag!’
‘Bedankt voor de woorden.’
‘Het was een duidelijke preek.’
Als ik heb gepreekt bij een PKN-gemeente, hoor ik bij de uitgang vaak allerlei reacties. Meestal maar kort, want anders wordt de rij te lang.
In veel evangelische gemeenten gaat het anders. Ik wandel de zaal uit en ga achter mijn boekentafel staan of zoek een plekje aan een hangtafel. Ik heb alle tijd om mensen te spreken. Om te luisteren naar wat de preek bij iemand heeft opgeroepen.
Of we kletsen wat. Over het weer. Of over de vakantie.
Pas kwam er na de zegen iemand naar me toegesneld. Ik was benieuwd met welke pastorale nood ze bij me aanklopte.
‘Wat ik op dit moment alleen maar wil weten …’
‘Nou? Vertel maar …’, zeg ik met mijn meest invoelende toon.
‘Welk merk jurk je draagt!’
‘Tante Betsy’, antwoord ik, alsof het een heel gewone vraag is. ‘Maar weet je wat ík op dit moment alleen maar zou willen weten?’
‘Nou?’
‘Of jij koffie voor mij kunt scoren …’
Dat deed ze. En vervolgens kletsten we door over de preek.
Een paar weken later heb ik hetzelfde jurkje aan.
Dit keer haal ik mijn eigen koffie. Ik kijk om me heen bij welk groepje ik zou kunnen aansluiten. Ik zie drie dames staan. Ze wijzen naar mijn benen, praten verder en kijken opnieuw. Dan komen ze naar me toe. ‘Weet je wat wij ons tijdens de preek hebben afgevraagd?’
‘Nou? Vertel maar …’
‘Of je een panty aanhebt!’
‘Ja, we hebben er een discussie over’, vult haar buurvrouw aan. ‘Mien zegt dat het veel te warm is voor panty’s, maar Alie zegt dat je nooit zo egaal bruin kunt zijn …’
Ik mompel dat ik gewoon snel bruin word. Dat ik mijn preek in mijn achtertuin heb voorbereid. Waarop Mien alsnog over de preek begint.
Kennelijk kan élke opmerking aanleiding zijn voor een mooi gesprek.
