In de jaren dat ik mij kon ontwikkelen is A. niet verder gekomen dan de opvang voor asielzoekers
Tijdens Hemelvaartsnacht leek het met 4 graden wel winter. Mijn eerste kampeeravontuur van dit jaar. We stonden niet op een camping, maar op een veldje naast het aanmeldcentrum voor asielzoekers in Ter Apel. Tussen de tenten hingen spandoeken met teksten als ‘nooit meer buiten slapen’.
Vorig jaar sliepen de mensen hier namelijk wél buiten, soms wekenlang. Tenten waren niet toegestaan, douches waren niet aanwezig en de wc’s waren verstopt. Sommigen hadden niet eens een jas. Artsen zonder Grenzen moest noodhulp verlenen en belde op de eerste dag meerdere ambulances. Komende zomer zou dit drama zich zomaar kunnen herhalen.
Laatst ontmoette ik A., een Syrische leeftijdsgenoot. Hij woont op minder dan 2 kilometer afstand, in een oud kantoorpand dat dienst doet als tijdelijke opvanglocatie. Het is niet de eerste keer dat we dichtbij elkaar wonen. In 2014 vluchtte hij namelijk vanuit Syrië naar Turkije – precies in dezelfde periode waarin ik voor een halfjaar in Turkije studeerde. Het raakte me toen hij dat vertelde.
