Als ze tegelijk naar bed gaan, weet zij hoe laat het is
Ze gaan al heel lang niet meer tegelijk naar bed, schrijft ze mij in haar e-mail. De eerste twee jaar van hun huwelijk deden ze dat nog wel, maar sinds ze kinderen hebben niet meer. Zij is om tien uur ‘s avonds al bekaf, terwijl hij nog tot laat filmpjes kijkt om even te ontspannen van zijn (vrijwilligers)werk. Ze mist de gezelligheid, de verbinding. Iets wat ze juist nodig heeft om intiem met hem te kunnen zijn.
Er is één uitzondering: als hij wil vrijen, dan gaat hij wel tegelijk met haar naar bed. Maar dan heeft zij meestal geen zin, met het gevolg dat hij zich afgewezen voelt. Ze had hem wel eens gevraagd of hij die filmpjes misschien op een ander moment kon kijken. Maar voor hem was het een belangrijk moment van ontspanning, waar niet aan getornd kon worden. Of ik misschien tips voor haar heb?
‘Wat een lapzwans!’ denk ik heel primair. ‘Laat hem eens wat meer zijn best doen voor haar!’ Maar ik realiseer me dat het voor deze vrouw al een hele stap moet zijn om zo’n vraag te stellen. Wat krachtig van haar om zo eerlijk naar haar relatie te kijken; veel mensen laten het maar zoals het is, omdat het anders zoveel gedoe oplevert.