We verlossen onszelf niet, ook niet van ernstige milieuproblemen. Laat dat ons activisme stempelen
Ik aarzel. Eerst wilde ik in deze column stevig uithalen naar activistische medechristenen die uit zorg over het klimaat meedoen aan snelwegblokkades. Toen sloeg aarzeling toe. Had ik mij misschien twee weken geleden toch ook zelf moet vastplakken op de A12? Uiteindelijk overheersen toch mijn reserves. Ik begrijp hun kritiek en zorgen, maar vallen zulke christelijke activisten niet in het zwaard van de zelfverlossing?
Vooropgezet: inhoudelijk sta ik grotendeels achter de actievoerders. Als westerse wereld hebben wij ons de laatste twee eeuwen door en door immoreel ontwikkeld. Afgoderij met vooruitgang, welvaart en kortetermijngenot, soms christelijk gedekt, heeft de aarde ernstig beschadigd. Miljoenen kwetsbare medemensen, vooral in niet-westerse landen, betalen de prijs. En een verschrompelende biodiversiteit bekrast de glorie van de Schepper. Bovendien erven toekomstige generaties catastrofes die wij vandaag zaaien. Wie de Bijbel kent, weet dat God dit westerse kwaad vroeg of laat zal bezoeken. Een radicale omkeer is nodig. Wie zich niet bekeert, zal het koninkrijk niet beërven.
