Moeilijke ademhaling, huilende benen - als doodgaan eenzaam en pijnlijk en eng aanvoelt
Omwille van haar ademhaling zit ze kaarsrecht op de bank. Kin omhoog, schouders naar achteren. Ik maak haar zwachtels los, met mijn knieen op het zachte vloerkleed en in mijn rug de punt van haar salontafel. Zo aan het einde van de avonddienst is dat een welkom en meditatief werkje.
Met steeds grotere omhalen en met een steeds groter wordend klompje losse zwachtels werk ik omhoog richting haar knie. Vandaag had ze een gesprek met de huisarts, ze wilde vragen hoe zo’n palliatieve sedatie eraan toe zou gaan. Ze wilde vooral weten wannéér ze daarmee kon beginnen. ‘Wanneer u er klaar voor bent’, zoiets had de huisarts gezegd. ‘Wanneer ík er klaar voor ben? Julia, hoe weet ik nou wanneer ik er klaar voor ben?’ Ze praat over me heen terwijl ze nog een beetje naar de televisie staart.
‘Ik had veel liever gehad dat ze gewoon een datum had geprikt, dan wist ik tenminste waar ik aan toe was.’ Ik lach een beetje in mezelf, het is zo exemplarisch voor deze vrouw. Het liefste alles onder controle, vooral haar voorraad thee of ver..
