De lof voor Segers is huiswerk voor journalisten. ‘Praten over christelijke politiek als folklore’

In de week dat Gert-Jan Segers zijn vertrek uit Den Haag aankondigde, luisterde ik naar een podcast van Joost Vullings en Xander van der Wulp. Ik ken ze alleen van hun televisieoptredens. Beiden zijn goed ingewijd in Haagse kringen en spreken daar meestal op lichte en ironische toon over. Of het kwam omdat het de eerste opname na het reces was, weet ik niet, maar die keer (op 13 januari) ontaardde het gesprek tussen Vullings en Van der Wulp net iets te vaak in kleedkamerpraat. 

Wanneer mannen in afwezigheid van vrouwen humoristisch proberen te zijn, gaat het meestal niet lang goed. Over Segers spraken zij niet dubbelzinnig. Geen opmerking over zijn kleding, zijn wat gemiddelde lichaam zonder indrukwekkende sixpack of sportief loopje. Ook niet over zijn politieke vergezichten of zijn invloed op het beleid van het kabinet. Zoals zovelen in de afgelopen weken, hadden zij het alleen maar over zijn politieke karakter. 

Weer vielen er woorden als eerlijk, groot verantwoordelijkheidsgevoel, wars van politieke spelletjes, allervriendelijkst en zeer geïnteresseerd in andere mensen. Een goed mens die oprecht, overigens een typisch Segers-woord, ‘geschokt kon zijn over de wereld waarin hij moest functioneren’.