Steeds als ik naar de foto’s in droeve lijstjes in mijn werkkamer kijk, ben ik even sprakeloos
Er zijn vele soorten leed in deze wereld en we kunnen niet alles dragen. Als elk nieuwsitem, iedere tragedie even heftig bij ons binnen zou komen, zouden we eraan te gronde gaan. Soms springt één thema in je leven naar voren waar je steeds opnieuw door wordt geraakt. Dieper dan door andere verschrikkingen. Misschien ligt daar dan een opdracht voor je. Zelf heb ik dat met de Shoah. De verbijstering die me beving toen ik op de basisschool erover hoorde, heeft me nooit meer losgelaten. Is dit werkelijk gebeurd met al die mannen, vrouwen en kinderen? Zijn die zomaar vermoord, ‘gewoon’ omdat ze Joods waren?
In het achterliggende jaar verbond ik via het Holocaust Namenmonument Nederland elk van onze vijf gezinsleden met een naam- en leeftijdgenoot die werd vermoord. Het was niet moeilijk om zowel een naamgenoot als leeftijdgenoot te vinden. Met meer dan 100.000 Nederlandse gedeporteerden is er keus genoeg. Vanaf deze plek wil ik het licht laten schijnen op elk van deze vijf.
parallelgezin
Michel (de roepnaam van mijn echtgenoot) Mozes Noach was een handelsagent, die in 1942 op 46-jarige leeftijd trouwde met de tien jaar jongere Louise van der Velde. Het huwelijk duurde minder dan een jaar; beiden werden op 19 februari 1943 in Auschwitz vermoord.
