Armoede zou niet hoeven in een land als Nederland? Het gebeurt júist in een land als Nederland
De energiecrisis slaat hard toe in Moerwijk, de naoorlogse buurt waar ik woon en werk. De wijk bestaat voornamelijk uit slecht geïsoleerde sociale huurwoningen voor mensen met de laagste inkomens van Den Haag. Doorwaaiwoningen, waarvan het verduurzamen lang geen prioriteit had bij de woningcorporaties. Hier wonen mensen die ons alles kunnen leren over hoe je energiezuinig leeft en goedkoop boodschappen doet, omdat ze dat ook voor de grote prijsstijgingen van energie en levensonderhoud al genoodzaakt waren te doen.
Want crisis is hier niets nieuws: al jaren zitten mensen gevangen in armoede, stress en schulden. Wanneer ik hierover vertel op plekken elders in het land, vallen de reacties grofweg in twee categorieën uiteen.
De eerste is er een van verbazing. ‘Nooit geweten dat er ook in Nederland zo veel mensen niet eens genoeg geld hebben om eten te kopen, dat mensen niet naar de dokter gaan omdat ze het eigen risico niet kunnen betalen. Dat zou toch niet hoeven in een rijk land als Nederland?’ De tweede is die van scepsis en wantrouwen: Die mensen die naar de voedselbank komen, staan vervolgens gewoon buiten te roken, hoezo hebben ze daar dan wel geld voor?
