Nog maar drie weken, dan wordt het weer langer licht!
De Zuid-Veluwe ligt in een rokerig winterlicht. We lopen van Arnhem naar Beekbergen, 23 kilometer, de vaste vriendengroep. De stad uit, het bos in, het Rosendaalse Veld op. Hier begint het langzaam te stijgen, dit zijn de traptreden van de natuur, versleten door het ijs van gletsjers. En daarna nog door mensenvoeten. Bewegen wij ons door de tijd heen, of gaat de tijd door ons heen? In het laatste geval zijn wij zelf de zandlopers.
Bos en veld dragen namen: De Imbosch, de Kouwerik, Loenense Veld en Zilvense Heide. Op veel plaatsen lijkt dit landschap nog op zijn ongetemde zelf op de antieke kaarten uit 1890, in de Grote Historische Atlas van Gelderland, ingekleurd met oudroze en donkergroen. Al is er nu wel veel meer bos dan toen, de Veluwe voelt voor mij nog als het strand van de tijd, van de prehistorie.
Ook na 25 jaar vriendschap is er tijd in te halen en veel te bespreken. Het mooie van een mannengroep is dat je ongestraft mag mansplainen (als man uitleggen hoe alles zit). De één kent de route en is theoloog, de tweede kent vogels (klapeksters, rave..