Tijd voor breed gesprek tussen kerken over de (tweede) doop
Een jaar of twintig geleden – ik ging nog naar de basisschool - lieten een paar naaste familieleden zich als volwassene dopen in een baptistengemeente. Ik herinner mij drukke gesprekken in de familie: wat moeten we hiermee? Ik merkte dat mijn ouders oprecht blij waren voor mijn familieleden, omdat zij tot een hernieuwd geloof waren gekomen. Maar ik hoorde ook pijn, omdat het ergens voelde als een afwijzing van hun eerste doop. Was die niet oprecht geweest? En waren mijn ouders in de ogen van volwassen dopers minder goede christenen?
Wat de afloop van de gesprekken was, weet ik niet meer, maar de familierelaties zijn helemaal prima en ik heb van mijn volwassen gedoopte familieleden veel geleerd over het geloof.
Twintig jaar later is er aan dit soort gesprekken niet veel veranderd. Toen afgelopen weekend in de diverse Mozaiekgemeentes tientallen volwassenen werden gedoopt, klonken er naast felicitaties ook voorzichtige vragen: ‘Is het wel echt winst als een groot deel van deze dopelingen als kind al was gedoopt?’ ‘Natuurlijk’, zeggen sommigen, ‘want deze mensen komen opnieuw tot een levend geloof.’ Wat in slaap gevallen was, wordt door de Geest opnieuw tot leven gewekt. De bezwaren tegen een tweede doop lijken weg te vallen onder druk van de secularisatie: ‘Gelukkig zi..
