Juf Linda vertelde dat de Here Jezus in de hemel je tranen zou drogen en dat Hij daarvoor een heel zacht doekje gebruikte
Mijn juf uit groep 3 is gestorven. Ze was nog niet erg oud en het bericht van haar dood was een lichte schok. In mijn boek Refomeisje heb ik haar juf Linda genoemd. Hoewel ze zo niet heette, laat ik het maar zo; ook na de dood hebben mensen recht op privacy. Juf Linda had de wind eronder. Met slordigheid en onverschilligheid had ze weinig geduld en wie te veel babbelde kreeg straf. Een van de weinige haarscherpe herinneringen die ik aan haar heb, is de uitroep ‘slordig, Emma!’, en hoe ze het vloeipapiertje met moeizaam overgetrokken letters verkreukelde en in de prullenbak smeet. Het beteuterde gezichtje van Emma, dat arme schaap, staat ook nog op mijn netvlies. Hoewel dit geschetste voorval niet direct een sympathieke indruk wekt, heb ik in mijn achterhoofd toch het beeld van een lieve vrouw, en diepgelovig bovendien.
Juf Linda wakkerde mijn hemelverlangen aan, want ze vertelde dat de Here Jezus daar je tranen zou drogen en dat Hij daarvoor een heel zacht doekje gebruikte. Ik zag voor me hoe de Here dat zou doen: met Zijn ene hand onder mijn kin en met in Zijn andere hand zo’n zachte, gele stofdoek. Ik wist precies hoe Zijn ogen zouden staan, maar dat kon ik niet goed uitleggen.
Juf Linda bad ook dat we de Here zouden dienen met eenparige schouder. Na het bidden legde ze uit wat dat betekende: de duivel zou er niet tussen passen. Als zesjarige snapte je dergelijke dingen best. Toen juf Linda trouwde en de hele school op haar feest mocht komen, zagen we dat ze een zwarte trouwjurk droeg. Ik wierp er schuw-eerbiedige blikken naar: waarschijnlijk was juf..
