Anna boog zich negen jaar geleden, ze was toen 74, over de dubbele kinderwagen van mijn vriendin Hendrine. ‘Mag ik even kijken?’ Daarna, met het accent van André Hazes en Johan Cruijff: ‘Ben je gelovig?’
Zo werd Anna ‘tante Ans’. Soms stapte ze haar voordeur uit met een stapel pannenkoeken, liep de stoep over, en at hem met de tweeling op. De stapel werd steeds hoger, want de tweeling werd groot en kreeg twee broertjes.
Wij kochten een huis aan de overkant en kregen Anna er gratis bij. Ze komt theedrinken en heeft dan een fietstas vol marktwaar. ‘Wat betaal je daarvoor in de winkel?’, vraagt ze altijd. Daarna: ‘Ik had er tien voor een euro!’ Ik stouw de groentela van de koelkast vol met knijpyoghurtjes en zij bidt voor me en vertelt verhal..
Meld u aan voor onze nieuwsbrief en lees dit artikel gratis
Bij het aanmelden gaat u akkoord met onze privacyverklaring en de algemene voorwaarden .
