Meneer Shafaq (68) is een beminnelijk mens in een fraai streepjeskostuum. Zijn goede naam snelde deze Afghaan reeds vooruit; een vriendin, die Nederlands doceert aan nieuwkomers, vertelde dat hij graag aanschoof bij de groep die de taal nog lang niet machtig was. Ze vertelde hoe fijn dat was: zo’n kalme oudere gentleman, al geslaagd voor zijn examen, die nog een tijdje bleef, omringd door jonge mensen die worstelden met onze taal en hun trauma’s. Bij het afscheid van zijn medecursisten droeg hij een gedicht voor dat hij in het Nederlands schreef.
Shafaq straalt rust uit. ‘Ik was de opa van de taalgroep’, zegt hij lachend. Maar hij slaapt vaak slecht. Stress en onzekerheid eisen hun tol. ‘Ik had al twee hartoperaties en neem ’s avonds tien..
Meld u aan voor onze nieuwsbrief en lees dit artikel gratis
Bij het aanmelden gaat u akkoord met onze privacyverklaring en de algemene voorwaarden .
