De Kaasrasp, de WalkieTalkie, Buffoon Boris: de Britten zijn erg goed in bijnamen
Britten zijn erg goed in het verzinnen van bijnamen, vooral voor personen en gebouwen die hun niet aanstaan. Kijk alleen al naar het scala aan wolkenkrabbers die de Londense skyline de laatste jaren vergald hebben. Elk van deze gebouwen moest een bijnaam hebben waar de architect een hekel aan zou krijgen. En dus kent Londen nu de Kaasrasp, de WalkieTalkie en de Augurk.
In de politiek is het niet anders. Boris Johnsons bijnamen zouden een telefoonboek kunnen vullen, maar mijns inziens is Buffoon Boris (Boris de Hansworst) een schot in de roos. Daarnaast liggen Maybot (Theresa May) en Dodgy Dave (David Cameron) ook vers in het geheugen.
Mijn favoriete bijnaam betreft echter Jacob Rees-Mogg. Deze fractieleider van de Conservatieven mag in Nederland dan niet veel bekendheid genieten, in het VK is deze voorvechter van de brexit een bekend gezicht. Voordat ik zijn bijnaam uit de doeken doe, zal ik u een woordelijk portret schilderen van deze man.
weggelopen uit Charles Dickens
‘JRM’ is een tengere verschijning met een stel donkere wenkbrauwen die als rupsen boven zijn ogen bivakkeren. Hij komt uit een welvarende familie, droeg als kind een monocle (een ‘halve bril’) en wordt vaak met een hoge hoed in het openbaar gesignaleerd. Hij heeft een gigantisch landhuis uit 1600 waar hij met zijn gezin woont; een van zijn zoons heeft hij Npeter genoemd – met een stomme ‘N’. Ja, echt waar.
Rees-Mogg begon zijn politieke carrière door met zijn voormalig gourvernante campagne te voeren. Het was geen verrassing dat deze poging om in het Lagerhuis gekozen te worden op niets uit liep. Echter, in 2010 zette de Conservatieve Partij Rees-Mogg op de kieslijst van een Conservatief bolwerk (North East Somerset) voor de verkiezingen. Sindsdien is hij lid van het Lagerhuis en heeft hij zich ontpopt tot een van de meest herkenbare figuren in de Britse politiek.
Door zijn achtergrond, gedrag en uiterlijk lijkt het alsof Rees-Mogg uit een roman van Charles Dickens is weggelopen. Als slechterik, welteverstaan. Ondanks zijn keiharde campagne voor de brexit, verhuisde hij zijn bedrijf stilletjes naar Ierland na het referendum. Hij stemde tegen een wet die het huisbazen verplicht om hun woningen geschikt te maken voor menselijke bewoning (hij is zelf huisbaas) en vindt voedselbanken ‘een hartverwarmend fenomeen’.
Het behekste Victoriaanse potlood.
Elke kans greep hij aan om uitkeringen voor werklozen, arbeidsongeschikten en gehandicapten te verlagen. Laat er geen misverstand over bestaan: de uitkeringen in het Verenigd Koninkrijk zijn al erg laag; een bijstandsuitkering is vaak niet hoger dan 400 pond per maand en de werkloosheidsuitkering van iets minder dan 75 pond per week is voor niemand genoeg om van te leven. Tegelijkertijd had hij er geen enkele moeite mee om een miljoenensubsidie op te strijken om zijn huis mee op te knappen.
vaandeldrager christendom
Het meest wrange is dat Rees-Mogg, regelmatig katholiek kerkganger, zich heeft opgeworpen als een vaandeldrager voor het christendom in het Verenigd Koninkrijk. Hij is bijvoorbeeld een uitgesproken tegenstander van elke vorm van abortus (hoewel hij met het investeringsfonds dat hij had, wel geïnvesteerd heeft in een pil die voor abortussen wordt gebruikt). Ook zijn milieustandpunten roepen vraagtekens op aangezien hij van mening is dat ‘milieuwetten die goed genoeg zijn voor India, ook goed genoeg zijn voor Britten’. Iedereen die een slok water uit de Ganges drinkt en de daaropvolgende cholera of dysenterie overleeft, zal daar wel met hem van mening over verschillen.
Zijn gedrag jegens de zwakkeren in de samenleving heeft ertoe geleid dat hij ook wel het ‘Lagerhuislid van de 18e eeuw’ wordt genoemd. Maar, mijn favoriete bijnaam voor hem is ‘het behekste Victoriaanse potlood’ (the haunted Victorian pencil).
Want, net zoals wolkenkrabbers verdient elke politicus met een twijfelachtige reputatie een bijnaam die ieders lippen in een glimlach doen omtoveren.
